Het land Hongarije daar gaan we voor, vandaar de vlag van Hongarije

maandag 27 september 2010

Én is jól vagyok!


(kindertehuis Bicske)

Martijn heeft het stokje op onze weblog een beetje overgenomen maar ik vond het hoog tijd om zelf ook weer een stukje te schrijven.
Er is de afgelopen weken heel veel gebeurd in ons leven. Vooral omtrent het thema adoptie.
Als eerste ben ik begonnen met een cursus hongaars. En ik kan zeggen: "Én is jól vagyok" of te wel het gaat heel goed met mij.

Hongarije heeft diepe indruk op me gemaakt. En ik ben heel dankbaar dat wij straks uit dit prachtige land onze kinderen mogen halen. Hongaren zijn een trots en gastvrij volk. Ze hebben als land en cultuur door de jaren heen veel moeten doorstaan, maar kwamen er altijd weer uit en Hongarije leeft als nooit te voren.

Het landschap is groen en glooiend en zover als je kunt kijken zie je velden vol zonnebloemen. Tot aan de horizon is geen huis te zien. De wegen zijn er goed en je zou op het eerste gezicht niet denken dat hier ook een andere kant is. De kant van armoede. Waardoor er meer dan 100 kindertehuizen zijn, vol met kinderen. Deze kinderen zijn de toekomst van Hongarije en daar wordt het land zich langzaam van bewust. De tehuizen in het noorden zijn over het algemeen zeer goed verzorgd. De kinderen krijgen scholing en worden weerbaar gemaakt voor het leven buiten het tehuis. Dit hebben we heel duidelijk in Bicske gezien.
In dit tehuis leven ruim 100 kinderen tussen de 3 en de 24. De oudsten zitten in een begeleid wonen project en werken buiten het tehuis.
De kinderen krijgen scholing, psychologische begeleiding en doen heel veel aan sport en spel, als uitlaatklep. Ze waren dan ook heel blij met de door ons ingezamelde spullen.

Het was ook heel bijzonder om te mogen meemaken hoe Alexandra daar leeft en wat haar bezighoudt. We hebben veel over haar gehoord en dat geeft ook veel inzicht in zaken die we zullen tegenkomen in onze eigen adoptieprocedure.

Ondanks dat Alex uiteindelijk niet is meegegaan naar Budapest, heeft het bezoek aan haar tehuis ons meer gebracht dan we hadden kunnen denken. Het is een hele waardevolle aanvulling op onze adoptieprocedure en het leert je meer dan wat voor VIA-cursus dan ook.

Kortom we hebben genoten van Hongarije. Ik heb alles van het land in me op willen nemen zijn geuren, kleuren en smaken en dat is gelukt. Want denkend aan Hongarije zie ik brede rivieren, traag door oneindig laagland gaan.
Ik proef haar wijnen en gerechten en ruik geuren van landerijen, bloemen en fruit. Hongarije zit een stukje in mij en ik ben er trots op dat wij een stukje Hongaar zullen zijn zodra onze kindjes zijn aangekomen.
Ik kan niet wachten!

Eniko, we denken erg veel aan je...

Wij willen toch even een berichtje plaatsen over/voor/aan Eniko (Enci) Kalo.
Ter opfrissing, dit was het gastkindje dat afgelopen juli in eerste instantie bij ons zou komen logeren. Zij werd een week voor het afreizen naar Nederland ziek en kon zodoende niet bij ons komen.

Wij hebben, de laatste maanden, geprobeerd zoveel mogelijk op de hoogte te blijven van haar situatie. Gaat het goed, weten ze wat het is, kan ze met kerst alsnog komen samen met Alexandra....

Nou hebben we afgelopen week via de stichting vrienden van Hongarije te horen gekregen dat het helemaal niet goed gaat met Enci. Ze weten nog steeds niet wat het is. Het is dusdanig ernstig dat ze vanaf begin juli in het ziekenhuis ligt, vanaf dat moment aan de zonde-voeding is en voor 95% in coma gehouden wordt, omdat het zelf allemaal niet zo goed gaat.
Ze zijn continue met haar bezig, maar kunnen niet achterhalen wat ze precies heeft....

Toen we het bericht kregen waren we uiteraard erg geschokt. We wisten dat er nog wel enkele probleempjes waren, maar dat het zo slecht ging hadden we niet verwacht.
Omdat het nog niet helemaal goed ging met Enci, hadden wij besloten om elke week een kaartje naar haar te sturen om haar een hart onder de riem te steken. Dat is toch het minste wat we kunnen doen voor haar....

Dat kaartje sturen we dus ook op (tijdens onze vakantie wat vaker dan 1 keer per week). We waren er alleen een beetje bang voor dat ze de post misschien niet of veel te laat zou ontvangen. Wie moet er immers haar dat kaartje geven in het ziekenhuis (op 50 km afstand van haar broertjes en zusjes in het kindertehuis). In tussen weten we dat de kaartjes aankomen....

Nu kregen we dus via de stichting te horen hoe het met Enci gaat. De directeur, die de uitslagen en toestand van Enci had beschreven, wilde ons bedanken voor de kaartjes die we aan Enci sturen. Hij vindt het zo'n mooie gedachten, dat wij aan haar denken, terwijl we haar niet een in levende lijven hebben gezien. Nu komt hij binnenkort, met enkele andere directeuren van kindertehuizen uit Hongarije, naar Nederland. Hij heeft gevraagd of we met hem af willen spreken om met ons nader kennis te maken en de situatie verder uit te leggen.
Dit willen we graag. We zijn erg benieuwd...

Als laatste willen we nogmaals stilstaan bij de onzekere gesteldheid van en rondom Enci.

Enci,
We weten dat je momenteel knokt voor je welzijn en misschien wel voor je leven. Wij hopen dat ze spoedig achterhalen wat er mis is met je en dat ze het dan ook snel op kunnen lossen, zodat je weer vrolijk en vrij in deze wereld kunt rond lopen. Verder zijn we blij om te horen dat je broers en zusjes je geregeld mogen komen opzoeken in het ziekenhuis.
Wij denken erg vaak aan je en wensen je alle sterkte en kracht toe, die je nodig zult hebben....

HEEL VEEL STERKTE EN KRACHT GEWENST!!!