Én is jól vagyok!

(kindertehuis Bicske)

Martijn heeft het stokje op onze weblog een beetje overgenomen maar ik vond het hoog tijd om zelf ook weer een stukje te schrijven.
Er is de afgelopen weken heel veel gebeurd in ons leven. Vooral omtrent het thema adoptie.
Als eerste ben ik begonnen met een cursus hongaars. En ik kan zeggen: "Én is jól vagyok" of te wel het gaat heel goed met mij.

Hongarije heeft diepe indruk op me gemaakt. En ik ben heel dankbaar dat wij straks uit dit prachtige land onze kinderen mogen halen. Hongaren zijn een trots en gastvrij volk. Ze hebben als land en cultuur door de jaren heen veel moeten doorstaan, maar kwamen er altijd weer uit en Hongarije leeft als nooit te voren.

Het landschap is groen en glooiend en zover als je kunt kijken zie je velden vol zonnebloemen. Tot aan de horizon is geen huis te zien. De wegen zijn er goed en je zou op het eerste gezicht niet denken dat hier ook een andere kant is. De kant van armoede. Waardoor er meer dan 100 kindertehuizen zijn, vol met kinderen. Deze kinderen zijn de toekomst van Hongarije en daar wordt het land zich langzaam van bewust. De tehuizen in het noorden zijn over het algemeen zeer goed verzorgd. De kinderen krijgen scholing en worden weerbaar gemaakt voor het leven buiten het tehuis. Dit hebben we heel duidelijk in Bicske gezien.
In dit tehuis leven ruim 100 kinderen tussen de 3 en de 24. De oudsten zitten in een begeleid wonen project en werken buiten het tehuis.
De kinderen krijgen scholing, psychologische begeleiding en doen heel veel aan sport en spel, als uitlaatklep. Ze waren dan ook heel blij met de door ons ingezamelde spullen.

Het was ook heel bijzonder om te mogen meemaken hoe Alexandra daar leeft en wat haar bezighoudt. We hebben veel over haar gehoord en dat geeft ook veel inzicht in zaken die we zullen tegenkomen in onze eigen adoptieprocedure.

Ondanks dat Alex uiteindelijk niet is meegegaan naar Budapest, heeft het bezoek aan haar tehuis ons meer gebracht dan we hadden kunnen denken. Het is een hele waardevolle aanvulling op onze adoptieprocedure en het leert je meer dan wat voor VIA-cursus dan ook.

Kortom we hebben genoten van Hongarije. Ik heb alles van het land in me op willen nemen zijn geuren, kleuren en smaken en dat is gelukt. Want denkend aan Hongarije zie ik brede rivieren, traag door oneindig laagland gaan.
Ik proef haar wijnen en gerechten en ruik geuren van landerijen, bloemen en fruit. Hongarije zit een stukje in mij en ik ben er trots op dat wij een stukje Hongaar zullen zijn zodra onze kindjes zijn aangekomen.
Ik kan niet wachten!