De accountantsverklaring moest opnieuw, want daar stond geen firmastempel op. Die hebben we vandaag weer op de post gedaan en nu is dus alles echt de deur uit. Dat voelt als een opluchting, maar voelt ook eng.
Als je een zwangersschapstest doet weet je dat, als alles goed gaat, er na 9 maanden een kindje is. Maar wij weten eigenlijk niks. Ze kunnen over 6 maanden bellen maar ook over 36 maanden. En dat is eigenlijk niet eens zo erg. Maar het gevoel,...als ze me maar bellen en waar bellen ze dan voor...
En het ergste is dat je er niks meer aan kan doen. Ik heb alles gegeven voor de adoptie. Ken alle theorie over hechten, rouwverwerking en adoptiedriehoeken. Ken alle eissen van alle landen en weet hoe lang de wachtlijsten zijn. Ik heb alles tot op de bodem uitgezocht en uitgewerkt en nu, nu kan ik niks meer doen. En eerst voelde dat als een opluchting, maar nu begint Martijn.
Het is net alsof de adoptie nu voor hem echt begint te leven. Hij srtuint sites af en kijkt of er echt geen hiaten zitten in ons rapport. Hij weet precies wie er nog meer voor adoptie uit Hongarije gaan en het lijkt wel of bij hem nu de zenuwen toeslaan en dat geeft mij ook weer het gevoeld dat ik iets moet doen, maar dat gaat dus niet.
Behalve dan dat ik me verdiep in aankomstkaartjes, kindermeubels en behang en dat vindt Martijn dan weer onnodig en voorbarig. Maar,.... je zult zien als ze ineens bellen dat we over 8 weken kunnen afreizen voor onze kids dat ie blij is dat ik alweer zoveel voorwerk heb verricht ;-)
Voorlopig hoop ik dat ons dossier snel vertaald is en nog begin September naar Hongarije gaat. Zodra we het bericht hebben dat het er ligt is dat toch ook weer een mijlpaal.
Het land Hongarije daar gaan we voor, vandaar de vlag van Hongarije
