Vandaag is de 2e keer dat we naar onze 4 kanjers gaan en het ontvangst is weer warm en hartelijk. Ook deze keer staat de tafel weer vol pasteitjes en andere lekkernijen (morgen ontbijt ik maar niet ;-)
Onze kids zijn vrolijk en toegankelijk en pakken meteen hun nieuwe speelgoed erbij. Na een tijdje vraagt Márk of we mogen gaan wandelen en de psycholoog zegt dat dat mag. Hij wil ons de school laten zien. Met z'n allen ( achten, wij, kids, Márti en psych) lopen we richting Márks school. Maar vlak voor de school duikt Márk rechts een paadje in. Aan het eind hiervan staat een soort boerderij met wel zeker 10 honden aan kettingen, kippen, eenden, ganzen, varkens, ezels, koeien en nog veel meer. De boer schijnt Márk te kennen en hij laat ons door het hek naar binnen. Márk probeert meteen een gans te pakken. Regina klampt zich stevig aan mij vast. Ze vindt het erg spannend.
Nadat we alle dieren hebben bekeken, lopen we terug. Márk is al aan de overkant van de straat (via een tunneltje) en Krisztina wil hem achterna. Ze probeert zich los te trekken, maar ik houd haar stevig vast. Ze wordt boos en de eerste tranen verschijnen. Ik ga op mijn knieen en kijk haar aan. Ik laat me niet van mijn stuk brengen en leg uit dat het gevaarlijk is om zomaar over te steken. Buiten moet ze Martijns of mijn hand vast houden. Het grappige is dat ze hierna heel meegaand is en niet meer van mijn zijde wijkt.
Nu gaan we naar de kleuterschool van Krisztina en Ramóna. Dit is heel bijzonder. Alle juffen komen onze kids begroeten en de klasgenoten zwaaien naar en knuffelen met Ramóna. Volgens mij wordt er zelfs gevraagd of wij nu de ouders uit Nederland zijn.
Bij terugkomst in het pleeggezin eten we nog een soort kwarktaart en daarna is het toch echt tijd om afscheid te nemen. Morgen mogen we weer en dan gaan we naar de speeltuin.
Het land Hongarije daar gaan we voor, vandaar de vlag van Hongarije
woensdag 4 mei 2011
1e en 2e ontmoeting
Hoera we hebben internet!
Ik zit op de parkeerplaats van een Auchan in de buurt van Budapest. Martijn haalt broodjes. We hebben net ons 2e bezoek gebracht aan onze 4 kanjers.
Maar eerst hoe het gisteren is gegaan.
Het is nog maar 6 uur als de wekker gaat, maar buiten is het al klaarlicht. Ik sta op en neem Luna mee naar buiten voor een rondje door de tuin. Het is fris en een waterig zonnetje piept al door het wolkendek. Het belooft een prachtige dag te worden.
Vandaag is DE dag, gonst het in mijn hoofd.
Vandaag is de dag
Hij komt maar 1 keer
Morgen dan is het vandaag al niet meer
Dus GENIET van het leven het mag!
Geniet!!! Zelfs de spechten rondom mij, hameren erop.
Dat is wat ik ga doen van iedere minuut. Boven kleed ik me netjes aan. Het voelt een beetje zoals toen we gingen trouwen. Een gezonde spanning voor een bijzondere dag. Alleen wist ik toen dat Martijn en ik volmondig Ja tegen elkaar zouden zeggen. Maar wat zeggen jullie vandaag tegen ons. Ik kan nu echt niet meer wachten. Ik hoop natuurlijk dat jullie niet al teveel zullen schrikken van onze komst.
Wij zeggen in ieder geval volmondig JA!
Om 7 uur rijden we richting Budapest voor het gesprek bij de Raad van de Kinderbescherming. We komen tegelijk met Márti aan en gaan naar binnen. Ik heb een lange lijst met vragen. Márti stelt de vragen in het Hongaars aan de psychologe, gezinsbegeleider en voogdijmedewerker. We krijgen nog best veel antwoorden. Na het gesprek rijden we met z'n 5-en in onze auto naar Fót om dan eindelijk onze kinderen te onmoeten.
Als we aankomen worden we warm onthaald door de pleegmoeder. Een lieve vrouw met een warme uitstraling.
Ze heeft een grote schaal met pasteitjes voor ons op tafel gezet maar we krijgen nog geen hap door onze keel. De kinderen zijn uit wandelen en dus hebben we de tijd om alle vragen die we wilden stellen te stellen en ook nu weer krijgen we een hoop informatie.
Dan komen de kinderen thuis. Márk schiet de trap op en onze drie meiden staan een beetje onwennig voor de tafel. Dan komt Márk de trap af hij heeft een stoere pet opgezet en komt op ons af om een hand te geven en zich voor te stellen. Hij steelt meteen mijn hart. Nu willen de meiden ook handjes komen geven. We lachen wat, maar het ijs breekt pas echt als we de tas met cadeautjes pakken. Ze reageren alle 4 super enthousiast op hun pakje en ze willen graag dat we ze helpen met het in elkaar zetten. De lego die we hebben gegeven blijkt echter een stuk moeilijker dan de verpakking aangeeft en na tien minuten zijn de oudste 2 meiden dol aan het stoeien met papa Martijn, terwijl mama Marjon samen met Márk met de lego speelt.
Het is overweldigend, we krijgen knuffels en zoentjes en moeten alles bekijken. Kamers, huisdieren.
Márks lievelingsdier een kip heb ik geaaid.
De tijd vloog voorbij en het was moeilijk afscheid nemen voor deze kersverse papa en mama.
We lopen op wolkjes, zijn er helemaal vol van en gloeien van trots en liefde voor onze 4 prachtige kanjers.
Thuis blijkt dat we toch wel moe zijn en we vallen allebei als een blok in slaap om na zo'n 2 uur weer wakker te worden. We zetten meteen alle foto's op de computer, waarvan we een aantal nu met jullie zullen delen. Zodat jullie allemaal kunnen zien dat we echt de mooiste, liefste en meest fantastische kinderen van de wereld hebben. ;-)
Ik zit op de parkeerplaats van een Auchan in de buurt van Budapest. Martijn haalt broodjes. We hebben net ons 2e bezoek gebracht aan onze 4 kanjers.
Maar eerst hoe het gisteren is gegaan.
Het is nog maar 6 uur als de wekker gaat, maar buiten is het al klaarlicht. Ik sta op en neem Luna mee naar buiten voor een rondje door de tuin. Het is fris en een waterig zonnetje piept al door het wolkendek. Het belooft een prachtige dag te worden.
Vandaag is DE dag, gonst het in mijn hoofd.
Vandaag is de dag
Hij komt maar 1 keer
Morgen dan is het vandaag al niet meer
Dus GENIET van het leven het mag!
Geniet!!! Zelfs de spechten rondom mij, hameren erop.
Dat is wat ik ga doen van iedere minuut. Boven kleed ik me netjes aan. Het voelt een beetje zoals toen we gingen trouwen. Een gezonde spanning voor een bijzondere dag. Alleen wist ik toen dat Martijn en ik volmondig Ja tegen elkaar zouden zeggen. Maar wat zeggen jullie vandaag tegen ons. Ik kan nu echt niet meer wachten. Ik hoop natuurlijk dat jullie niet al teveel zullen schrikken van onze komst.
Wij zeggen in ieder geval volmondig JA!
Om 7 uur rijden we richting Budapest voor het gesprek bij de Raad van de Kinderbescherming. We komen tegelijk met Márti aan en gaan naar binnen. Ik heb een lange lijst met vragen. Márti stelt de vragen in het Hongaars aan de psychologe, gezinsbegeleider en voogdijmedewerker. We krijgen nog best veel antwoorden. Na het gesprek rijden we met z'n 5-en in onze auto naar Fót om dan eindelijk onze kinderen te onmoeten.
Als we aankomen worden we warm onthaald door de pleegmoeder. Een lieve vrouw met een warme uitstraling.
Ze heeft een grote schaal met pasteitjes voor ons op tafel gezet maar we krijgen nog geen hap door onze keel. De kinderen zijn uit wandelen en dus hebben we de tijd om alle vragen die we wilden stellen te stellen en ook nu weer krijgen we een hoop informatie.
Dan komen de kinderen thuis. Márk schiet de trap op en onze drie meiden staan een beetje onwennig voor de tafel. Dan komt Márk de trap af hij heeft een stoere pet opgezet en komt op ons af om een hand te geven en zich voor te stellen. Hij steelt meteen mijn hart. Nu willen de meiden ook handjes komen geven. We lachen wat, maar het ijs breekt pas echt als we de tas met cadeautjes pakken. Ze reageren alle 4 super enthousiast op hun pakje en ze willen graag dat we ze helpen met het in elkaar zetten. De lego die we hebben gegeven blijkt echter een stuk moeilijker dan de verpakking aangeeft en na tien minuten zijn de oudste 2 meiden dol aan het stoeien met papa Martijn, terwijl mama Marjon samen met Márk met de lego speelt.
Het is overweldigend, we krijgen knuffels en zoentjes en moeten alles bekijken. Kamers, huisdieren.
Márks lievelingsdier een kip heb ik geaaid.
De tijd vloog voorbij en het was moeilijk afscheid nemen voor deze kersverse papa en mama.
We lopen op wolkjes, zijn er helemaal vol van en gloeien van trots en liefde voor onze 4 prachtige kanjers.
Thuis blijkt dat we toch wel moe zijn en we vallen allebei als een blok in slaap om na zo'n 2 uur weer wakker te worden. We zetten meteen alle foto's op de computer, waarvan we een aantal nu met jullie zullen delen. Zodat jullie allemaal kunnen zien dat we echt de mooiste, liefste en meest fantastische kinderen van de wereld hebben. ;-)
Abonneren op:
Posts (Atom)