We zijn gestart met de VIA training (voorlichting interlandelijke adoptie).
Best spannend. We zitten in een groep met 8 stellen. Varierend van 22 tot 42 jaar oud. Wij zijn dus precies gemiddeld.
De eerste training ging over de biologische moeder en daarbij kregen we een film te zien over hoeveel verdriet het de biologische moeders doet om hun kind af te staan. Je moet wel zoveel van een kind houden om je eigen gevoel aan de kant te kunnen zetten en een beter leven voor je kind te willen. Was heftig.
De tweede training ging over het te adopteren kind, de tehuizen en een adoptiemoeder die haar ervaring kwam vertellen. Veel aspirant-adoptieouders konden moeilijk begrijpen waarom er zoveel kindertehuizen zijn, vanuit waar niet geadopteerd kan worden. Zodat die kindjes gedoemd zijn daar in hun bedjes te moeten liggen. We kregen een filmpje te zien van een tehuis waar meer dan 100 kindjes tussen de 0 en 6 jaar zaten in bedjes en verzorgd werden door 1 non. Volgens de trainers kwamen deze kindjes niet in aanmerking voor adoptie, vanwege tijd en geldproblemen van dit tehuis. Das als wachtende aspirant adoptieouder moeilijk te begrijpen.
De training geeft veel handvaten over de dingen die je kunt tegenkomen als je adopteert. De verlieservaringen die de kinderen al hebben meegemaakt, ondervoeding, angst etc. En hoe je deze dingen kunt herkennen en wat dan te doen.
Adopteren is heel bijzonder. Je bent heel bewust bezig met het krijgen van een kindje en het voorbereiden op het opvoeden ervan.
Het land Hongarije daar gaan we voor, vandaar de vlag van Hongarije
woensdag 27 mei 2009
donderdag 7 mei 2009
Weer thuis
Hoera,
Ik ben weer thuis. Ik heb de twaalf nachten in het ziekenhuis doorstaan.
Eerst werd ik elk uur wakker maar na een tijdje wen je.
Je went aan je kamergenoot van 71, je went aan de treurige gordijnen, je went aan het Vlaamse taaltje, je went aan 1 tv voor 2, je went aan de zeurende pijn, je went aan de snoeren die overal uit je lijf hangen, maar je went nooit aan de komst van bezoek.
De voetstappen op de gang die steeds dichter bij je kamer komen en die wel eens voor jou kunnen zijn. De voetstappen van mijn man! Ik dacht ze van verre te kunnen herkennen. Het deed me opveren uit mijn kussen (zover als dat kan, als je plat gespoten ligt) Mijn man die me elke dag weer bijstond, elke dag naast mijn bed zat en anders me overlade met sms-jes. Mede dankzij hem ging de tijd snel, was het ziek zijn minder erg. Was het nieuws over verschrompelde eierstokken, niet meer dan een memo.
Nee het ziekenhuis was niet zo erg. Ik kon veel slapen. Werd me weer even extra bewust van hoeveel lieve vrienden en familie ik heb. Mijn deel van de kamer leek wel een feestje, met kaarten, knuffels tot ballonnen aan toe. Echt fijn. Het haalde een beetje van de treurige sfeer uit dat ziekenhuis. De operatie was goed gegaan. Na een uur of 8 hadden alle specialisten me gezien, van binnen en van buiten. Als je het operatieverslag leest, ben je blij dat je onder narcose was, want ik had mezelf voor geen goud zo willen zien liggen.
Patient in houding gelegd, ontsmet en insnede gemaakt van 4 mm etc.)
Daarnaast was ik zo blij dat ik na 8 dagen weer mocht eten (beschuit met jam) Echt het was een feestmaal en de vis met puree die er de dag op volgende was subliem. (voor iemand die 8 dagen niet gegeten had tenminste)
Nu ben ik weer thuis al 2 dagen bijna en het is best heavy. Ik wil van alles maar dat gaat niet, dus lig ik op de bank met mijn 2 meiden, tot Martijn thuis komt.
Morgen is onze eerste training voor de adoptie. Ik heb in het zieken huis de 2 handboeken doorgenomen. Moet je niet doen na zo'n operatie, want de ene twijfel na de andere kwam in me op. Gelukkig is er mijn man. Hij is nuchter en realistisch zoals altijd. We gaan ervoor!
Ik ben weer thuis. Ik heb de twaalf nachten in het ziekenhuis doorstaan.
Eerst werd ik elk uur wakker maar na een tijdje wen je.
Je went aan je kamergenoot van 71, je went aan de treurige gordijnen, je went aan het Vlaamse taaltje, je went aan 1 tv voor 2, je went aan de zeurende pijn, je went aan de snoeren die overal uit je lijf hangen, maar je went nooit aan de komst van bezoek.
De voetstappen op de gang die steeds dichter bij je kamer komen en die wel eens voor jou kunnen zijn. De voetstappen van mijn man! Ik dacht ze van verre te kunnen herkennen. Het deed me opveren uit mijn kussen (zover als dat kan, als je plat gespoten ligt) Mijn man die me elke dag weer bijstond, elke dag naast mijn bed zat en anders me overlade met sms-jes. Mede dankzij hem ging de tijd snel, was het ziek zijn minder erg. Was het nieuws over verschrompelde eierstokken, niet meer dan een memo.
Nee het ziekenhuis was niet zo erg. Ik kon veel slapen. Werd me weer even extra bewust van hoeveel lieve vrienden en familie ik heb. Mijn deel van de kamer leek wel een feestje, met kaarten, knuffels tot ballonnen aan toe. Echt fijn. Het haalde een beetje van de treurige sfeer uit dat ziekenhuis. De operatie was goed gegaan. Na een uur of 8 hadden alle specialisten me gezien, van binnen en van buiten. Als je het operatieverslag leest, ben je blij dat je onder narcose was, want ik had mezelf voor geen goud zo willen zien liggen.
Patient in houding gelegd, ontsmet en insnede gemaakt van 4 mm etc.)
Daarnaast was ik zo blij dat ik na 8 dagen weer mocht eten (beschuit met jam) Echt het was een feestmaal en de vis met puree die er de dag op volgende was subliem. (voor iemand die 8 dagen niet gegeten had tenminste)
Nu ben ik weer thuis al 2 dagen bijna en het is best heavy. Ik wil van alles maar dat gaat niet, dus lig ik op de bank met mijn 2 meiden, tot Martijn thuis komt.
Morgen is onze eerste training voor de adoptie. Ik heb in het zieken huis de 2 handboeken doorgenomen. Moet je niet doen na zo'n operatie, want de ene twijfel na de andere kwam in me op. Gelukkig is er mijn man. Hij is nuchter en realistisch zoals altijd. We gaan ervoor!
Abonneren op:
Posts (Atom)