De reis van ons leven

We zijn begonnen aan de reis, die ons leven voorgoed zal veranderen. Wat hebben we er naar uitgekeken en wat hebben we hard gewerkt voor we eindelijk een beetje het gevoel hadden alles goed achter te laten. Want met het halen van onze 4 toekomstige kinderen, laten we 3 van onze 4 huidige "kinderen" voor langere tijd (in goede handern) achter. (Gentle, Puck en de winkel) Gelukkig is alles in goede handen bij opa en oma en bij een heel team van enthousiaste en goed opgeleide medewerkers.´

Toch kost het ons ruim 500 km om een beetje los te komen van het thuisfront. Maar nu we zijn neergestreken in het mooie Regensburg, beginnen we langzaam vooruit te kijken. Zouden de kinderen al uitgebreid over ons zijn ingelicht? En hoe hebben ze op dat nieuws gereageerd? Hoe gaat dat eigenlijk met hun schooljaar, is dat al afgerond? Steeds meer vragen komen boven, nu we steeds dichter bij onze bestemming komen.

Luna onze oudste hondendochter heeft zich, tijdens de 6 uur durende rit, uitstekend gedragen. Ze lag aan mijn voeten te slapen en kwam af en toe even op schoot voor een knuffel. Onze jongste hondendochter Puck had er vanochtend juist veel moeite mee. Ze was heel onrustig en wilde niet van onze zijde wijken, terwijl ze normaal nogal ondernemend is. Gentle heeft het bij opa en oma boerderij reuze naar haar zin en is bijna hele dagen buiten, wat ze het liefste doet.
En in de winkel werden we uitgezwaaid door medewerkers en klanten. Eigenlijk leeft iedereen volop mee.

Het is raar een volgeladen auto, met speelgoed, kinderkleren, cadeautjes en autostoeltjes, maar geen kinderen. Hoe zal het straks zijn? Het is niet in te beelden, maar we weten zeker dat het goed komt. De kinderen zijn vechters net als wij en dan maakt ons straks een hecht team, dat voel ik aan alles. We kijken er dan ook heel erg naar uit. Dinsdag is het zover en we laten uiteraard hier weten hoe we dat hebben beleefd.
Szia!