Hier enkele gegevens over het land Hongarije.
Hongarije is circa 2 x zo groot als Nederland en grenst aan 7 andere landen. De bekendste rivier van het land is de Donau en het grootste binnenmeer van Zuidoost Europa, het balatonmeer, bevind zich hier ook. Ze hebben 9.905.596 inwoners. De hoofdstad is Budapest. In Budapest woont bijna 20% van de totale Hongaarse bevolking. De levensverwachting voor mannen is 68,6 jaar, dat is 7 jaar minder dan het EU gemiddelde. Voor vrouwen is de levensverwachting van 76,9 jaar de laagste binnen de EU. Hongarije heeft een gematigd landklimaat.
Het Hongaars (magyar) is de enige officiële taal van Hongarije. Het is een Finoegrische taal, die geen enkele verwantschap heeft met de naburige talen. Het heeft iets weg van de Scandinavische talen.
Tot zover de algemene info over Hongarije,
Het land Hongarije daar gaan we voor, vandaar de vlag van Hongarije
zondag 27 juni 2010
Hongarije is definitief!
Hallo Iedereen,
We hebben afgelopen vrijdag dus besloten en de keuze defintief gemaakt om voor Hongarije als adoptieland te kiezen.
Dit houdt in dat we tijdens het intake gesprek hebben aangegeven voor Hongarije te gaan. Onze stukken worden nu in het Hongaars vertaald en daarna opgestuurd naar Budapest. (hoofdstad Hongarije)
Dit is een belangrijke keuze binnen het adoptieproces, want je mag maar voor 1 land (tegelijk) gaan. Is je hele dossier naar het gekozen land gestuurd, dan is het door allerlei zaken (bureaucratie en kosten) erg ingewikkeld om nog te switchen naar een ander land.
Onze keuze voor Hongarije is mede tot stand gekomen, doordat we het liefst 3 of 4 kinderen tegelijk willen adopteren en dit een (iets) ingewikkelder proces (in Nederland) is, dan 1 kindje adopteren. Als je meer dan 1 kindje wilt adopteren worden het aantal landen waaruit je kunt kiezen beperkter. Daarnaast moet je een apart traject afleggen bij de raad van de kinderbescherming. Dit hebben we dus gedaan.
Voorbeelden van landen waar meer dan 1 kindje tegelijk vandaan kunnen komen zijn,
Hongarije, Bulgarije, Congo, Bolivia, Polen, Colombia en Haiti.
Onze eerste keuzes waren Haiti, Bolivia of Colombia. Echter zijn de drie genoemde landen op dit moment, door een eigen problematiek, niet open voor Nederlandse adoptie. Wij wisten toen nog niet dat Hongarije en Bulgarije tot de mogelijkheden behoorde. Polen heeft ook nog even door ons hoofd gespeeld. Echter is Polen afgevallen. Dit heeft o.a. te maken met het feit dat uit Polen veel FAS kindjes komen en 85% van die kinderen op latere leeftijd niet zelfstandig kunnen wonen. Dit is, de cijfers kennende, voor ons geen optie.
Aan Hongarije hadden we zelf niet eerder gedacht. Puur en alleen omdat we niet wisten dat daar triblings (3 of meer kinderen) vandaan kwamen.
Na dit gehoord te hebben, zijn we ons gaan verdiepen in het land en hun adoptie-proces. Ik moet zeggen de wijze waarop Hongarije met adoptie omgaat is, naar mijn mening, geweldig. Ze stellen, uiteraard, het belang van het kind voorop, maar ook de toekomstige adoptie ouders worden goed bij het proces betrokken. Dit waren we nog niet eerder bij een ander land tegen gekomen. Al vonden we dat Polen ook een goed adoptieproces heeft.
Ook de NAS vond de keuze voor Hongarije, in onze situatie, een goede keuze.
Kortom Hongarije is onze keuze en we gaan er helemaal voor!
Groetjes,
Martijn
We hebben afgelopen vrijdag dus besloten en de keuze defintief gemaakt om voor Hongarije als adoptieland te kiezen.
Dit houdt in dat we tijdens het intake gesprek hebben aangegeven voor Hongarije te gaan. Onze stukken worden nu in het Hongaars vertaald en daarna opgestuurd naar Budapest. (hoofdstad Hongarije)
Dit is een belangrijke keuze binnen het adoptieproces, want je mag maar voor 1 land (tegelijk) gaan. Is je hele dossier naar het gekozen land gestuurd, dan is het door allerlei zaken (bureaucratie en kosten) erg ingewikkeld om nog te switchen naar een ander land.
Onze keuze voor Hongarije is mede tot stand gekomen, doordat we het liefst 3 of 4 kinderen tegelijk willen adopteren en dit een (iets) ingewikkelder proces (in Nederland) is, dan 1 kindje adopteren. Als je meer dan 1 kindje wilt adopteren worden het aantal landen waaruit je kunt kiezen beperkter. Daarnaast moet je een apart traject afleggen bij de raad van de kinderbescherming. Dit hebben we dus gedaan.
Voorbeelden van landen waar meer dan 1 kindje tegelijk vandaan kunnen komen zijn,
Hongarije, Bulgarije, Congo, Bolivia, Polen, Colombia en Haiti.
Onze eerste keuzes waren Haiti, Bolivia of Colombia. Echter zijn de drie genoemde landen op dit moment, door een eigen problematiek, niet open voor Nederlandse adoptie. Wij wisten toen nog niet dat Hongarije en Bulgarije tot de mogelijkheden behoorde. Polen heeft ook nog even door ons hoofd gespeeld. Echter is Polen afgevallen. Dit heeft o.a. te maken met het feit dat uit Polen veel FAS kindjes komen en 85% van die kinderen op latere leeftijd niet zelfstandig kunnen wonen. Dit is, de cijfers kennende, voor ons geen optie.
Aan Hongarije hadden we zelf niet eerder gedacht. Puur en alleen omdat we niet wisten dat daar triblings (3 of meer kinderen) vandaan kwamen.
Na dit gehoord te hebben, zijn we ons gaan verdiepen in het land en hun adoptie-proces. Ik moet zeggen de wijze waarop Hongarije met adoptie omgaat is, naar mijn mening, geweldig. Ze stellen, uiteraard, het belang van het kind voorop, maar ook de toekomstige adoptie ouders worden goed bij het proces betrokken. Dit waren we nog niet eerder bij een ander land tegen gekomen. Al vonden we dat Polen ook een goed adoptieproces heeft.
Ook de NAS vond de keuze voor Hongarije, in onze situatie, een goede keuze.
Kortom Hongarije is onze keuze en we gaan er helemaal voor!
Groetjes,
Martijn
Mijn eerste stukje voor deze pagina
Nu het ´echte´ wachten begonnen in op een voorstel wil ik zo af en toe ook een stukje schrijven.
Als reactie op Marjon haar stukje wil ik ook even reageren.
Uiteraard waren we heel blij over het fijne gesprek met Hildie van de NAS in Oudewater bij Gouda (BTW. wat een gezellig plaatsje).
Het was een leuk, informeel intake gesprek. Ik heb het gevoel dat we een goede keus hebben gemaakt voor de NAS, als bemiddelaar voor ons bij het vervolg van het adoptieproces (met name in het buitenland).
Ze komen vriendelijk, oprecht over en ze geven het gevoel verstand van zaken te hebben. Dit lijkt logisch, maar gezien eerdere contacten met andere `bemiddelaars`/stichtingen was dat gevoel er niet altijd. Kortom een positief goed gevoel bij de NAS, fijn!
Op de terugweg naar het warme, mooie zuiden kregen we te horen dat Eniko (ons Hongaars vakantie-kindje) opgenomen was in het ziekenhuis en voorlopig niet weg mag en al zeker niet mag reizen. Dit was een hele grote domper voor mij/ons. Ik had me er enorm op verheugd om leuke dingen te gaan doen. Erg jammer en heeeeeel vervelend voor Eniko zelf! Ik hoop dat ze spoedig zal genezen en dat ze misschien op een later tijdstip kan komen...
Nog een kleine leuke anekdote...
Momenteel zijn Emiel, Solange en hun 3 kinderen bij ons aan het logeren tijdens hun vakantie/trektocht door Nederland. (gezellig)
Hun 2 oudste kindjes, Jillian en Collin, wilden heel graag de winkel zien, dus wij namen ze mee naar de winkel voor een rondleiding.
verschillende medewerkers wisten dat wij ´s morgens naar de NAS moesten voor een nieuwe stap in ons proces. Toen we door de winkel liepen, zagen we heel veel blikken richting onze kant. Eén medwerker kwam naar Marjon toe en zei, `wat een leuke adoptiekindjes en wat praten ze al goed Nederlands voor buitenlandse kindjes....`(voor de duidelijkheid Jill en Collin hebben een koffiemelk bruine huidskleur, JALOERS!)
Jill en Collin hadden van mij een totempaal met daarop alle juichbandjes gekregen. Collin liep hiermee door de winkel. Een klein, jong PLUS-klantje zag dit en zei tegen haar moeder, ´die jongen heeft alle juichbandjes´. waarop moeder reageert, `ja die jongen heeft geluk, dat is het (ja je leest het goed) NIEUWE zoontje van de baas...`
Uiteraard moest ik lachen, maar het leeft dus wel....
Tot zover mijn eerste belevenis.
Via deze weg wil ik Eniko (Enci) heel veel beterschap en sterkte toewensen en zeggen dat ik aan haar denk!
Ook wil ik alle medewerkers en klanten bedanken voor de (onbewust) leuke, spontane reacties op onze gasten Jill en Collin, die gezien werden als onze adoptiekinderen....
Maar helaas moeten we op onze kindjes nog even wachten.
groetjes,
Martijn
Als reactie op Marjon haar stukje wil ik ook even reageren.
Uiteraard waren we heel blij over het fijne gesprek met Hildie van de NAS in Oudewater bij Gouda (BTW. wat een gezellig plaatsje).
Het was een leuk, informeel intake gesprek. Ik heb het gevoel dat we een goede keus hebben gemaakt voor de NAS, als bemiddelaar voor ons bij het vervolg van het adoptieproces (met name in het buitenland).
Ze komen vriendelijk, oprecht over en ze geven het gevoel verstand van zaken te hebben. Dit lijkt logisch, maar gezien eerdere contacten met andere `bemiddelaars`/stichtingen was dat gevoel er niet altijd. Kortom een positief goed gevoel bij de NAS, fijn!
Op de terugweg naar het warme, mooie zuiden kregen we te horen dat Eniko (ons Hongaars vakantie-kindje) opgenomen was in het ziekenhuis en voorlopig niet weg mag en al zeker niet mag reizen. Dit was een hele grote domper voor mij/ons. Ik had me er enorm op verheugd om leuke dingen te gaan doen. Erg jammer en heeeeeel vervelend voor Eniko zelf! Ik hoop dat ze spoedig zal genezen en dat ze misschien op een later tijdstip kan komen...
Nog een kleine leuke anekdote...
Momenteel zijn Emiel, Solange en hun 3 kinderen bij ons aan het logeren tijdens hun vakantie/trektocht door Nederland. (gezellig)
Hun 2 oudste kindjes, Jillian en Collin, wilden heel graag de winkel zien, dus wij namen ze mee naar de winkel voor een rondleiding.
verschillende medewerkers wisten dat wij ´s morgens naar de NAS moesten voor een nieuwe stap in ons proces. Toen we door de winkel liepen, zagen we heel veel blikken richting onze kant. Eén medwerker kwam naar Marjon toe en zei, `wat een leuke adoptiekindjes en wat praten ze al goed Nederlands voor buitenlandse kindjes....`(voor de duidelijkheid Jill en Collin hebben een koffiemelk bruine huidskleur, JALOERS!)
Jill en Collin hadden van mij een totempaal met daarop alle juichbandjes gekregen. Collin liep hiermee door de winkel. Een klein, jong PLUS-klantje zag dit en zei tegen haar moeder, ´die jongen heeft alle juichbandjes´. waarop moeder reageert, `ja die jongen heeft geluk, dat is het (ja je leest het goed) NIEUWE zoontje van de baas...`
Uiteraard moest ik lachen, maar het leeft dus wel....
Tot zover mijn eerste belevenis.
Via deze weg wil ik Eniko (Enci) heel veel beterschap en sterkte toewensen en zeggen dat ik aan haar denk!
Ook wil ik alle medewerkers en klanten bedanken voor de (onbewust) leuke, spontane reacties op onze gasten Jill en Collin, die gezien werden als onze adoptiekinderen....
Maar helaas moeten we op onze kindjes nog even wachten.
groetjes,
Martijn
Abonneren op:
Posts (Atom)