Wij zijn.... Geschikt!

Na het 2e raadsgesprek volgde er ook nog een 3e en 4e gesprek. Deze gesprekken waren een stuk pittiger dan de eerste 2. Er kwam ook een gedragsspecialiste bij zitten en ze stelde ons veel moeilijke vragen. Ze wilde weten wat we zouden doen als de kinderen claimgedrag vertoonden, angstig of agresief waren etc. We kregen diverse casus waarin we de rol van ouder moesten aannemen. Best lastig. En we hadden dan ook geen idee of we het goed hadden gedaan.

Bij het 4e gesprek moesten we onze kaders aangeven mbt tot special need. We hebben alle operabele en lichamelijke SN opgegeven, maar gezegd dat wij geen zwaar geestelijk gehandicapt kindje kunnen opvangen. Dat lijkt ons te heftig, zeker met drie kinderen tegelijk.
We hebben heel vaak moeten uitleggen waarom we 3 kinderen tegelijk wilden. Waarom we onze hondjes 1 voor 1 hadden genomen en de kinderen tegelijk. We hebben uitgelegd dat wij sterk het gevoel hebben dat de kinderen daarmee iets van zichzelf behouden. Alles wordt ze immers al afgenomen. Door samen te komen staan ze sterk en is er tenminste iets vertrouwd. Dat dit ook risico´s met zich meebrengt daar zijn we ons van bewust, immers ze kunnen zich ook gezamelijk tegen ons richten, of jaloers op elkaar zijn. Maar dat weegt voor ons niet op tegen de voordelen.

Op 16 april 2010 hadden we ons inzage gesprek. Het rapport was mooi beschreven en ik vind het knap dat iemand ons na 4 gesprekken zo goed kan omschrijven. Daarnaast is de conclussie: Wij zijn op alle fronten GESCHIKT! En dat was volgens onze raadsmedewerker uitzonderlijk en we waren dan ook heel blij verrast.

We mogen 3 of 4 kanjers adopteren tot 9 jaar, met een SN!

Nu gaat het rapport naar het ministerie van justitie, dan krijgen we ons BT (beginseltoestemming) en dan gaan onze stukken naar de vergunninghouder!

We zijn nu dus officieel adoptiezwanger.