Mijn eerste stukje voor deze pagina

Nu het ´echte´ wachten begonnen in op een voorstel wil ik zo af en toe ook een stukje schrijven.
Als reactie op Marjon haar stukje wil ik ook even reageren.

Uiteraard waren we heel blij over het fijne gesprek met Hildie van de NAS in Oudewater bij Gouda (BTW. wat een gezellig plaatsje).
Het was een leuk, informeel intake gesprek. Ik heb het gevoel dat we een goede keus hebben gemaakt voor de NAS, als bemiddelaar voor ons bij het vervolg van het adoptieproces (met name in het buitenland).
Ze komen vriendelijk, oprecht over en ze geven het gevoel verstand van zaken te hebben. Dit lijkt logisch, maar gezien eerdere contacten met andere `bemiddelaars`/stichtingen was dat gevoel er niet altijd. Kortom een positief goed gevoel bij de NAS, fijn!

Op de terugweg naar het warme, mooie zuiden kregen we te horen dat Eniko (ons Hongaars vakantie-kindje) opgenomen was in het ziekenhuis en voorlopig niet weg mag en al zeker niet mag reizen. Dit was een hele grote domper voor mij/ons. Ik had me er enorm op verheugd om leuke dingen te gaan doen. Erg jammer en heeeeeel vervelend voor Eniko zelf! Ik hoop dat ze spoedig zal genezen en dat ze misschien op een later tijdstip kan komen...

Nog een kleine leuke anekdote...
Momenteel zijn Emiel, Solange en hun 3 kinderen bij ons aan het logeren tijdens hun vakantie/trektocht door Nederland. (gezellig)
Hun 2 oudste kindjes, Jillian en Collin, wilden heel graag de winkel zien, dus wij namen ze mee naar de winkel voor een rondleiding.
verschillende medewerkers wisten dat wij ´s morgens naar de NAS moesten voor een nieuwe stap in ons proces. Toen we door de winkel liepen, zagen we heel veel blikken richting onze kant. Eén medwerker kwam naar Marjon toe en zei, `wat een leuke adoptiekindjes en wat praten ze al goed Nederlands voor buitenlandse kindjes....`(voor de duidelijkheid Jill en Collin hebben een koffiemelk bruine huidskleur, JALOERS!)
Jill en Collin hadden van mij een totempaal met daarop alle juichbandjes gekregen. Collin liep hiermee door de winkel. Een klein, jong PLUS-klantje zag dit en zei tegen haar moeder, ´die jongen heeft alle juichbandjes´. waarop moeder reageert, `ja die jongen heeft geluk, dat is het (ja je leest het goed) NIEUWE zoontje van de baas...`
Uiteraard moest ik lachen, maar het leeft dus wel....

Tot zover mijn eerste belevenis.
Via deze weg wil ik Eniko (Enci) heel veel beterschap en sterkte toewensen en zeggen dat ik aan haar denk!
Ook wil ik alle medewerkers en klanten bedanken voor de (onbewust) leuke, spontane reacties op onze gasten Jill en Collin, die gezien werden als onze adoptiekinderen....
Maar helaas moeten we op onze kindjes nog even wachten.
groetjes,

Martijn