Vanochtend, na het ontbijt en een wandeling met Luna, zijn we vertrokken vanuit Regensburg naar Wenen.
De rit is circa 400 km. We zijn onderweg een klein uurtje gestopt om te tanken, te eten/drinken en Luna te laten plassen. Overigens een leuk verhaal is dat we het tankstation, per ongeluk, flink op stelten hebben gezet. We hadden Luna in de auto gelaten en waren, na het tanken, direct naar het toilet gegaan. Marjon was eerder klaar en komt rennend de mannen toilet in. Al hijgend van het rennen; "Martijn, Martijn, de sleutel van de auto, snel, snel..." Martijn; "Huh?"
Blijkt dat Luna wakker was geworden en was gaan rondlopen in de auto. Gevolg, autoalarm stond enorm hard te loeien. De mensen stonden met hun oren dicht. Echt een lawaai!
Nou ja, die werkt tenminste.....
Na de korte pauze hebben we onze rit voortgezet.
Rond 15.45 uur kwamen we aan in Wenen.
In Wenen hebben we nog even van het mooie weer kunnen genieten, nog even rondgekeken en een lekkere wandeling met Luna gemaakt. Dit was verfrissend voor ons alle 3, na weer een lange rit.
Wenen is een mooie stad, maar wij vinden de mensen hier behoorlijk afstandelijk en enigzins koud. Dit is overigens de tweede keer dat we dat zo ervaren. Opmerkelijk, ze zijn wel enorm beleefd. Dat zijn de Duitsers overigens ook. Daar zouden wij, Nederlanders, nog iets van kunnen leren.....
Morgen na het ontbijt vertrekken we op ons gemak richting Hongarije. We hebben alle tijd, want we hebben pas tussen 15.00 en 16.00 uur afgesproken met de huis-oppasser.
We zijn heel benieuwd naar ons verblijfsadres in Hongarije. Hier moeten we tenslotte een langere tijd doorbrengen,
De spanning loopt steeds verder op. We kijken zo uit naar dinsdag. Er komen nu ook vragen bij ons op als; "Hoe zouden ze op ons hebben gereageerd, toen ze de fotoboekjes kregen?"
"Zijn zij ook gespannen net als wij?"
En zo zijn er natuurlijk meer van dit soort vragen......
Het komt nu echt steeds dichter bij.
Als we morgen in Hongarije zijn, weten we niet of we al direct internet tot onze beschikking hebben, Vanaf dinsdag zoiezo wel. Dus als we 2 dagen geen bericht plaatsen is dat niet omdat we er op uitgekeken zijn, maar omdat we dan nog geen internet ter beschikking hebben......
Nou met nog ongeveer 400 km voor de boeg, gaan we nu slapen en houden we jullie op de hoogte.
Laten we hopen dat de rit morgen net zo soepel verloopt als vandaag en gisteren, dan komt het helemaal goed.....
Tot snel!
Marjon en Martijn
zaterdag 30 april 2011
vrijdag 29 april 2011
De reis van ons leven
We zijn begonnen aan de reis, die ons leven voorgoed zal veranderen. Wat hebben we er naar uitgekeken en wat hebben we hard gewerkt voor we eindelijk een beetje het gevoel hadden alles goed achter te laten. Want met het halen van onze 4 toekomstige kinderen, laten we 3 van onze 4 huidige "kinderen" voor langere tijd (in goede handern) achter. (Gentle, Puck en de winkel) Gelukkig is alles in goede handen bij opa en oma en bij een heel team van enthousiaste en goed opgeleide medewerkers.´
Toch kost het ons ruim 500 km om een beetje los te komen van het thuisfront. Maar nu we zijn neergestreken in het mooie Regensburg, beginnen we langzaam vooruit te kijken. Zouden de kinderen al uitgebreid over ons zijn ingelicht? En hoe hebben ze op dat nieuws gereageerd? Hoe gaat dat eigenlijk met hun schooljaar, is dat al afgerond? Steeds meer vragen komen boven, nu we steeds dichter bij onze bestemming komen.
Luna onze oudste hondendochter heeft zich, tijdens de 6 uur durende rit, uitstekend gedragen. Ze lag aan mijn voeten te slapen en kwam af en toe even op schoot voor een knuffel. Onze jongste hondendochter Puck had er vanochtend juist veel moeite mee. Ze was heel onrustig en wilde niet van onze zijde wijken, terwijl ze normaal nogal ondernemend is. Gentle heeft het bij opa en oma boerderij reuze naar haar zin en is bijna hele dagen buiten, wat ze het liefste doet.
En in de winkel werden we uitgezwaaid door medewerkers en klanten. Eigenlijk leeft iedereen volop mee.
Het is raar een volgeladen auto, met speelgoed, kinderkleren, cadeautjes en autostoeltjes, maar geen kinderen. Hoe zal het straks zijn? Het is niet in te beelden, maar we weten zeker dat het goed komt. De kinderen zijn vechters net als wij en dan maakt ons straks een hecht team, dat voel ik aan alles. We kijken er dan ook heel erg naar uit. Dinsdag is het zover en we laten uiteraard hier weten hoe we dat hebben beleefd.
Szia!
Toch kost het ons ruim 500 km om een beetje los te komen van het thuisfront. Maar nu we zijn neergestreken in het mooie Regensburg, beginnen we langzaam vooruit te kijken. Zouden de kinderen al uitgebreid over ons zijn ingelicht? En hoe hebben ze op dat nieuws gereageerd? Hoe gaat dat eigenlijk met hun schooljaar, is dat al afgerond? Steeds meer vragen komen boven, nu we steeds dichter bij onze bestemming komen.
Luna onze oudste hondendochter heeft zich, tijdens de 6 uur durende rit, uitstekend gedragen. Ze lag aan mijn voeten te slapen en kwam af en toe even op schoot voor een knuffel. Onze jongste hondendochter Puck had er vanochtend juist veel moeite mee. Ze was heel onrustig en wilde niet van onze zijde wijken, terwijl ze normaal nogal ondernemend is. Gentle heeft het bij opa en oma boerderij reuze naar haar zin en is bijna hele dagen buiten, wat ze het liefste doet.
En in de winkel werden we uitgezwaaid door medewerkers en klanten. Eigenlijk leeft iedereen volop mee.
Het is raar een volgeladen auto, met speelgoed, kinderkleren, cadeautjes en autostoeltjes, maar geen kinderen. Hoe zal het straks zijn? Het is niet in te beelden, maar we weten zeker dat het goed komt. De kinderen zijn vechters net als wij en dan maakt ons straks een hecht team, dat voel ik aan alles. We kijken er dan ook heel erg naar uit. Dinsdag is het zover en we laten uiteraard hier weten hoe we dat hebben beleefd.
Szia!
woensdag 27 april 2011
Tassen inpakken....
Nog 2 dagen voordat we vertrekken richting Hongarije.
We zijn nu echt bezig met de laatste voorbereidingen.
Gisteren zijn de overdrachten geweest voor de winkel, de BBQ-service en het PLUS Daams mini voetbaltoernooi.
Nu nog onze tassen met kleding inpakken. Daarna zullen de kinderkoffertjes worden ingepakt en als laatste wordt morgen de auto bepakt en bezakt....
Een leuk verhaaltje over iets dat zich afgelopen maandag voor deed.
We waren op de terugweg vanuit Roden, waar opa en oma "boerderij" (hahaha) wonen.
Hier zijn we met de paasdagen geweest en hebben we Gentle (onze grootste hond) ondergebracht.
Puck (de kleinste hond) was/gaat bij/naar opa en oma Best, tijdens onze afwezigheid.
Zo hadden we dus alleen de oudste hond Luna bij. Zij kon haar draai niet echt vinden in de auto en was in eerste instantie onrustig, totdat ze ineens haar plekje gevonden had, om te gaan liggen.
Ze ging namelijk liggen in het autostoeltje van Regina. Dit lag schijnbaar zo fijn, dat ze nagenoeg de hele rit daar heeft doorgebracht. Dat autostoeltje is dus nu officieel als "veilig" getest door Luna.
Het zag er echt schattig uit....
Overigens gaat Luna mee naar Hongarije.
Dit doen we om de kinderen alvast rustig in aanraking te laten komen met de honden.
Eerst wennen aan Luna, daarna komt in Nederland Puck erbij en als laatste, kort daarna, Gentle.
Kortom we zijn nu echt bijna klaar om te vertrekken. Zelfs onze huis-oppassers zijn ingelicht en zullen zich goed redden tijdens onze afwezigheid.
Nu is het dus voornamelijk nog inpakken en wegwezen!
Tot snel voor de volgende update....
We zijn nu echt bezig met de laatste voorbereidingen.
Gisteren zijn de overdrachten geweest voor de winkel, de BBQ-service en het PLUS Daams mini voetbaltoernooi.
Nu nog onze tassen met kleding inpakken. Daarna zullen de kinderkoffertjes worden ingepakt en als laatste wordt morgen de auto bepakt en bezakt....
Een leuk verhaaltje over iets dat zich afgelopen maandag voor deed.
We waren op de terugweg vanuit Roden, waar opa en oma "boerderij" (hahaha) wonen.
Hier zijn we met de paasdagen geweest en hebben we Gentle (onze grootste hond) ondergebracht.
Puck (de kleinste hond) was/gaat bij/naar opa en oma Best, tijdens onze afwezigheid.
Zo hadden we dus alleen de oudste hond Luna bij. Zij kon haar draai niet echt vinden in de auto en was in eerste instantie onrustig, totdat ze ineens haar plekje gevonden had, om te gaan liggen.
Ze ging namelijk liggen in het autostoeltje van Regina. Dit lag schijnbaar zo fijn, dat ze nagenoeg de hele rit daar heeft doorgebracht. Dat autostoeltje is dus nu officieel als "veilig" getest door Luna.
Het zag er echt schattig uit....
Overigens gaat Luna mee naar Hongarije.
Dit doen we om de kinderen alvast rustig in aanraking te laten komen met de honden.
Eerst wennen aan Luna, daarna komt in Nederland Puck erbij en als laatste, kort daarna, Gentle.
Kortom we zijn nu echt bijna klaar om te vertrekken. Zelfs onze huis-oppassers zijn ingelicht en zullen zich goed redden tijdens onze afwezigheid.
Nu is het dus voornamelijk nog inpakken en wegwezen!
Tot snel voor de volgende update....
zaterdag 23 april 2011
De laatste voorbereidingen...
Nu, een kleine week voor vertrek, zijn we druk bezig om (de laatste) voorbereidingen te treffen, alvorens we af kunnen reizen.
Het gros is geregeld, maar nu komt het aan op de laatste dingen.
Zo hebben we al gesprekken gevoerd met basisscholen (nog geen definitieve keuze gemaakt), zijn de verzekeringen geregeld, zijn de kinderkamers zo goed als klaar (er moet alleen nog 1 bed binnen komen), is de auto geregeld, koffertjes/trolleys voor de kinderen,een paar kinderkleertjes gekocht, huis in Hongarije geregeld, de autovignets zijn geregeld, het ontmoetingscadeautje voor de kinderen is aangeschaft, het bedank cadeautje voor de pleegouders is bedacht (kopen we pas in Hongarije), autostoeltjes gekocht, kindermedicijnen aangeschaft, aankomstkaartjes besteld, vragenlijst voor authoriteiten Hongarije opgesteld, enz.
Nu zijn we bezig met de laatste voorbereidingen, die heel belangrijk zijn. Zo zijn we bezig met de overdracht van de winkel, de overdracht van het PLUS Daams mini voetbal toernooi en de overdracht van de BBQ-service.
Zo zie je dat alleen de puntjes die nog geregeld moeten worden, voornamelijk zakelijke dingen zijn.
Deze voorbereidingen zijn continue en doorlopend ongeveer anderhalf jaar geleden gestart. Toen we wisten dat deze adoptie eraan zou kunnen gaan komen (toen over 1,5 tot 3 jaar), zijn we direct onze organisatie hierop gaan aanpassen. Dit hield met name in onze KW manager en onze versmanager hiervoor gaan opleiden. Dit was een dagelijks proces. Ook in het middenkader van onze winkel hebben we enkele veranderingen aangebracht. We denken/zijn ervan overtuigd dat we onze organisatie nu zo hebben ingericht en opgeleidt dat onze afwezigheid prima wordt afgedekt.
Uiteraard wordt ook de knowhow van opa Henny ingeroepen. Opa Henny zal ook meerdere keren per week aanwezig zijn in de winkel, waaronder de hele zaterdag.
We hebben al onze voorbereidingen nagenoeg afgerond en nu moet Martijn nog aansterken en als dat gaat, zoals het nu verloopt, dan komt het allemaal goed voor vertrek.
Nu maar hopen dat er niet meer onverwachte medische tegenslagen (2x nierbekontsteking, galblaas operatie) op ons pad komen........
Ondanks de spanning, hebben we er heel veel zin in!
Het gros is geregeld, maar nu komt het aan op de laatste dingen.
Zo hebben we al gesprekken gevoerd met basisscholen (nog geen definitieve keuze gemaakt), zijn de verzekeringen geregeld, zijn de kinderkamers zo goed als klaar (er moet alleen nog 1 bed binnen komen), is de auto geregeld, koffertjes/trolleys voor de kinderen,een paar kinderkleertjes gekocht, huis in Hongarije geregeld, de autovignets zijn geregeld, het ontmoetingscadeautje voor de kinderen is aangeschaft, het bedank cadeautje voor de pleegouders is bedacht (kopen we pas in Hongarije), autostoeltjes gekocht, kindermedicijnen aangeschaft, aankomstkaartjes besteld, vragenlijst voor authoriteiten Hongarije opgesteld, enz.
Nu zijn we bezig met de laatste voorbereidingen, die heel belangrijk zijn. Zo zijn we bezig met de overdracht van de winkel, de overdracht van het PLUS Daams mini voetbal toernooi en de overdracht van de BBQ-service.
Zo zie je dat alleen de puntjes die nog geregeld moeten worden, voornamelijk zakelijke dingen zijn.
Deze voorbereidingen zijn continue en doorlopend ongeveer anderhalf jaar geleden gestart. Toen we wisten dat deze adoptie eraan zou kunnen gaan komen (toen over 1,5 tot 3 jaar), zijn we direct onze organisatie hierop gaan aanpassen. Dit hield met name in onze KW manager en onze versmanager hiervoor gaan opleiden. Dit was een dagelijks proces. Ook in het middenkader van onze winkel hebben we enkele veranderingen aangebracht. We denken/zijn ervan overtuigd dat we onze organisatie nu zo hebben ingericht en opgeleidt dat onze afwezigheid prima wordt afgedekt.
Uiteraard wordt ook de knowhow van opa Henny ingeroepen. Opa Henny zal ook meerdere keren per week aanwezig zijn in de winkel, waaronder de hele zaterdag.
We hebben al onze voorbereidingen nagenoeg afgerond en nu moet Martijn nog aansterken en als dat gaat, zoals het nu verloopt, dan komt het allemaal goed voor vertrek.
Nu maar hopen dat er niet meer onverwachte medische tegenslagen (2x nierbekontsteking, galblaas operatie) op ons pad komen........
Ondanks de spanning, hebben we er heel veel zin in!
dinsdag 19 april 2011
op controle
Vandaag mocht ik bij de chirurg op controle.
Dit was niet in het ziekenhuis in Weert, maar op het medisch centrum in Budel, bij ons om de hoek.
Lekker makkelijk!
Daar, met veel zuchten en steunen, aangekomen, ging de chirurg mijn buik en de sneetjes controleren.
Het eerste sneetje (de kleinste) ging prima. Daarna de tweede pleister eraf en direct ging die wond bloeden.
Mijn shirt onder het bloed.
Aan de hand van het bloed op mijn shirt constateerde de vrouwelijke chirurg ook dat het nog niet geheel dicht was. De andere 3 sneetjes waren wel dicht, maar zagen er nog "vers" uit.
De buik(wand) voelde goed en soepel.
Advies van de chirurg is; "Doe rustig aan deze week en ga tegen het weekend eens voorzichtig opbouwen met buiten lopen en fietsen. En volgende week na pasen, mag je naar eigen inzicht rustig aan wat meer hooi op je vork nemen, maar overdrijf het niet...."
Ik ben blij als ik weer wat meer kan/mag, maar dat 1 van de wondjes nog niet helemaal dicht is, viel me wel tegen. Dat had ik niet verwacht.
Daarom zal ik me maar netjes aan het advies van de arts houden.
Wordt vervolgd.......
Dit was niet in het ziekenhuis in Weert, maar op het medisch centrum in Budel, bij ons om de hoek.
Lekker makkelijk!
Daar, met veel zuchten en steunen, aangekomen, ging de chirurg mijn buik en de sneetjes controleren.
Het eerste sneetje (de kleinste) ging prima. Daarna de tweede pleister eraf en direct ging die wond bloeden.
Mijn shirt onder het bloed.
Aan de hand van het bloed op mijn shirt constateerde de vrouwelijke chirurg ook dat het nog niet geheel dicht was. De andere 3 sneetjes waren wel dicht, maar zagen er nog "vers" uit.
De buik(wand) voelde goed en soepel.
Advies van de chirurg is; "Doe rustig aan deze week en ga tegen het weekend eens voorzichtig opbouwen met buiten lopen en fietsen. En volgende week na pasen, mag je naar eigen inzicht rustig aan wat meer hooi op je vork nemen, maar overdrijf het niet...."
Ik ben blij als ik weer wat meer kan/mag, maar dat 1 van de wondjes nog niet helemaal dicht is, viel me wel tegen. Dat had ik niet verwacht.
Daarom zal ik me maar netjes aan het advies van de arts houden.
Wordt vervolgd.......
zondag 17 april 2011
Hongarije dag!
Gisteren was de Hongarije reunie in Malden.
Er waren zo'n 40 volwassenen en ca 25 kinderen. Allemaal geboren in Hongarije.
Heel bijzonder om hier bij te mogen zijn. Wat een prachtige gezinnen. Volgend jaar zijn wij daar ook met onze kinderen en zullen Márk, Rámona, Krisztina en Regina daar rondrennen en zich vermaken op het springkussen. Een heerlijk vooruitzicht.
Wat ook heel leuk was, was dat ik twee stellen heb ontmoet die vlak na ons hun voorstel hebben gehad en kort na ons afreizen naar Hongarije!!!
Niels en Claudia hebben een voorstel van 3 zonen. Van 5, 3 en 2 jaar oud. Het ander stel Lesley en Edwin krijgen een zoon en een dochter van ik dacht 2 en 4. Péter en Dorina.
Het leuke is dat ik al deze kinderen zo perfect bij hun papa en mama's vond passen en dat ik me ook niet zou kunnen voorstellen dat wij andere kinderen zouden krijgen dan we gaan krijgen.
Het is een heerlijk gevoel. Ik voel me op en top moeder. Vind mijn kinderen nu al de mooiste en de liefste. Martijn is ook erg blij met mijn losgebroken hormonen, want ik ben druk aan het opruimen, poetsen, wassen, strijken, kasten inruimen en bedden opmaken.
Ik ben ook erg verrast hiervan omdat ik normaal een gruwelijke hekel heb aan dat soort werkzaamheden, maar ik geniet er volop van en gooi zelfs van alles weg. Normaal heb ik nogal een verzamelwoede en kan ik moeilijk spullen weggooien.
Nog maar twee weken en dan zitten we al in Hongarije. Het gaat nu echt snel.
Gelukkig hebben we goede oppas voor ons huis. En zullen de spullen die nog moeten binnenkomen zoals het stapelbed voor Regina en Krisztina netjes voor ons worden opgebouwd.
We boffen maar met zo veel lieve mensen om ons heen.
Hierboven zie je ons peuter stapelbed. In dezelfde steil als het bed van onze oudste 2, maar dan een stukje kleiner en wat minder robuust. Tof is ie he!
Ga stoppen want de droger is klaar en dat kan ik de bedden nu gaan opmaken ;-)
Er waren zo'n 40 volwassenen en ca 25 kinderen. Allemaal geboren in Hongarije.
Heel bijzonder om hier bij te mogen zijn. Wat een prachtige gezinnen. Volgend jaar zijn wij daar ook met onze kinderen en zullen Márk, Rámona, Krisztina en Regina daar rondrennen en zich vermaken op het springkussen. Een heerlijk vooruitzicht.
Wat ook heel leuk was, was dat ik twee stellen heb ontmoet die vlak na ons hun voorstel hebben gehad en kort na ons afreizen naar Hongarije!!!
Niels en Claudia hebben een voorstel van 3 zonen. Van 5, 3 en 2 jaar oud. Het ander stel Lesley en Edwin krijgen een zoon en een dochter van ik dacht 2 en 4. Péter en Dorina.
Het leuke is dat ik al deze kinderen zo perfect bij hun papa en mama's vond passen en dat ik me ook niet zou kunnen voorstellen dat wij andere kinderen zouden krijgen dan we gaan krijgen.
Het is een heerlijk gevoel. Ik voel me op en top moeder. Vind mijn kinderen nu al de mooiste en de liefste. Martijn is ook erg blij met mijn losgebroken hormonen, want ik ben druk aan het opruimen, poetsen, wassen, strijken, kasten inruimen en bedden opmaken.
Ik ben ook erg verrast hiervan omdat ik normaal een gruwelijke hekel heb aan dat soort werkzaamheden, maar ik geniet er volop van en gooi zelfs van alles weg. Normaal heb ik nogal een verzamelwoede en kan ik moeilijk spullen weggooien.
Nog maar twee weken en dan zitten we al in Hongarije. Het gaat nu echt snel.
Gelukkig hebben we goede oppas voor ons huis. En zullen de spullen die nog moeten binnenkomen zoals het stapelbed voor Regina en Krisztina netjes voor ons worden opgebouwd.
We boffen maar met zo veel lieve mensen om ons heen.
Ga stoppen want de droger is klaar en dat kan ik de bedden nu gaan opmaken ;-)
zaterdag 16 april 2011
galblaas, wat een ellendig ding!
Afgelopen maandagnacht ben ik via de huisartsenpost en de eerste hulp opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ik had al vanaf vorige week zaterdagochtend veel buikkramp en dat sloeg om in koorts, misselijkheid en nog meer buikpijn.
Marjon en ik dachten aan een stevige buikgriep, die wel weer over zou waaien.
Maat maandagavond om circa 23.00 uur ging mijn buik zo'n pijn doen, dat ik geen moment meer stil kon liggen in bed. Ik ben door blijven woelen tot een uur of 03.30 uur, maar toen werd de pijn zo ondraaglijk dat ik, helaas, Marjon wakker moest maken om te vragen of ze de huisartsenpost wilde bellen dat we eraan kwamen.
Na een kleine keuring van 5 minuutjes, zei de dienstdoende huisarts, dat het waarschijnlijk een blinde darm ontsteking was en dat ik direct naar het ziekenhuis moest. Dit vond Marjon vreemd, want de pijn zat tenslotte hoog in de buik. Dus wij weer in de auto en 2 minuutjes rijden naar het ziekenhuis, met die ellendige pijn!
Bij de eerste hulp aangekomen werd ik direct op allerlei zaken getest via bloed en urine. Dat er een ontsteking zat was overduidelijk, maar de pijn zat wel wat hoog voor een blinde darm. (just ask nurse Jonne first...)
Het was ondertussen een uur of 5 in de ochtend en moest mee voor foto's van de buik. Hier kwam weinig uit, naar wij begrepen van de assistent arts. Zij besloot wel om een CT scan te laten maken, om toch meer duidelijkheid te krijgen over de gebeurtenissen in mijn buik.
Ik moest dus om 6.00 uur beginnen met het drinken van contrast vloeistof. Dit is niet echt lekker, maar het ging. om 07.45 uur werd ik opgehaald voor de scan en dit duurde een klein half uurtje. Wat er binnen in het kamertje van de CT scan zich heeft afgespeeld was (achteraf gezien) hilarisch, maar de details zal ik jullie besparen. Het is wel leuk om het een keer van mij of Marjon persoonlijk te horen.
Hierna werd ik naar de cardiologische afdeling gebracht, omdat er op intern geen plaats was. Ik kwam op een kamer van 5 personen. Erg druk! Ik kreeg vloeibare antibiotica en flinke pijnstilling in mijn billen gespoten. Dit hielp na een paar uur. ROnd het middaguur kwam de chirurg op mijn kamer en deelde mee, dat ik aan het einde van de dag geopereerd zou gaan worden. Dit bleek uiteindelijk 20.00 ur te worden.
Marjon en mijn moeder zijn in toerbeurten de hele dag bij mij geweest.
Om 20.00 uur werd ik geopereerd en was rond 23.30 uur weer terug op mijn kamer. Alleen miste ik 4 personen. IK was naar een andere afdeling gegaan. De interne had plaats gekregen en ik had nu een privekamer, voor even. Want er werd nog een heer geopereerd na mij en die zou bij op de kamer komen.
De operatie was goed gegaan. De galblaas bleek al zo ontstoken te zijn, dat helemaal pulp was geworden. Bij het eruit halen was er gal vrijgekomen en in de buik gevloeid. Hierdoor moest ik een dag langer in het ziekenhuis blijven. Ik heb nu 5 sneetjes in mijn buik. Wat ze tegenwoordig toch niet allemaal kunnen, geweldig!
Ik ben donderdagmiddag ontslagen uit het ziekenhuis en vanaf die tijd lig ik in bed te rusten.
Momenteel heb ik veel pijn en ben erg moe. Ik zit nog steeds onder de pijnstillers (in allerlei vormen) en heb de komende 10 dagen nog antibiotica.
Van de arts moet ik dan ook minimaal een week bedrust houden en vanaf volgend weekend mag ik weer alles gaan proberen op te bouwen.
Volgens de arts moet ik 2 tot 2,5 week na de operatie weer de oude zijn. Maar ik moet vooral naar mijn lichaam luisteren, zei ze.....
Al met al lijkt het allemaal juist op tijd te zijn opgelost alvorens wij naar Hongarije afreizen.
In eerste instantie waren we daar wel bang voor, maar we werden vrij snel gerustgesteld door de artsen. Dat er zonder complicaties geen gevaar zou zijn voor de reis. GELUKKIG!
Nu maar hopen dat er geen complicaties optreden.
De medische tegenslagen die wij de laatste weken/maanden hebben gehad en overwonnen hebben of aan het overwinnen zijn, duidt erop dat dit wel onze kinderen moeten zijn....
Ach ja, alles wat we gehad hebben, kunnen we niet meer krijgen als de kinderen er zijn... (hahaha)
Dit geeft me nog meer zin en kijk ik nog meer uit naar onze 4 kanjers!
IK HEB ER ZIN IN!!!!! (maar eerst nog even goed rusten en herstellen)
tot de volgende update....
Marjon en ik dachten aan een stevige buikgriep, die wel weer over zou waaien.
Maat maandagavond om circa 23.00 uur ging mijn buik zo'n pijn doen, dat ik geen moment meer stil kon liggen in bed. Ik ben door blijven woelen tot een uur of 03.30 uur, maar toen werd de pijn zo ondraaglijk dat ik, helaas, Marjon wakker moest maken om te vragen of ze de huisartsenpost wilde bellen dat we eraan kwamen.
Na een kleine keuring van 5 minuutjes, zei de dienstdoende huisarts, dat het waarschijnlijk een blinde darm ontsteking was en dat ik direct naar het ziekenhuis moest. Dit vond Marjon vreemd, want de pijn zat tenslotte hoog in de buik. Dus wij weer in de auto en 2 minuutjes rijden naar het ziekenhuis, met die ellendige pijn!
Bij de eerste hulp aangekomen werd ik direct op allerlei zaken getest via bloed en urine. Dat er een ontsteking zat was overduidelijk, maar de pijn zat wel wat hoog voor een blinde darm. (just ask nurse Jonne first...)
Het was ondertussen een uur of 5 in de ochtend en moest mee voor foto's van de buik. Hier kwam weinig uit, naar wij begrepen van de assistent arts. Zij besloot wel om een CT scan te laten maken, om toch meer duidelijkheid te krijgen over de gebeurtenissen in mijn buik.
Ik moest dus om 6.00 uur beginnen met het drinken van contrast vloeistof. Dit is niet echt lekker, maar het ging. om 07.45 uur werd ik opgehaald voor de scan en dit duurde een klein half uurtje. Wat er binnen in het kamertje van de CT scan zich heeft afgespeeld was (achteraf gezien) hilarisch, maar de details zal ik jullie besparen. Het is wel leuk om het een keer van mij of Marjon persoonlijk te horen.
Hierna werd ik naar de cardiologische afdeling gebracht, omdat er op intern geen plaats was. Ik kwam op een kamer van 5 personen. Erg druk! Ik kreeg vloeibare antibiotica en flinke pijnstilling in mijn billen gespoten. Dit hielp na een paar uur. ROnd het middaguur kwam de chirurg op mijn kamer en deelde mee, dat ik aan het einde van de dag geopereerd zou gaan worden. Dit bleek uiteindelijk 20.00 ur te worden.
Marjon en mijn moeder zijn in toerbeurten de hele dag bij mij geweest.
Om 20.00 uur werd ik geopereerd en was rond 23.30 uur weer terug op mijn kamer. Alleen miste ik 4 personen. IK was naar een andere afdeling gegaan. De interne had plaats gekregen en ik had nu een privekamer, voor even. Want er werd nog een heer geopereerd na mij en die zou bij op de kamer komen.
De operatie was goed gegaan. De galblaas bleek al zo ontstoken te zijn, dat helemaal pulp was geworden. Bij het eruit halen was er gal vrijgekomen en in de buik gevloeid. Hierdoor moest ik een dag langer in het ziekenhuis blijven. Ik heb nu 5 sneetjes in mijn buik. Wat ze tegenwoordig toch niet allemaal kunnen, geweldig!
Ik ben donderdagmiddag ontslagen uit het ziekenhuis en vanaf die tijd lig ik in bed te rusten.
Momenteel heb ik veel pijn en ben erg moe. Ik zit nog steeds onder de pijnstillers (in allerlei vormen) en heb de komende 10 dagen nog antibiotica.
Van de arts moet ik dan ook minimaal een week bedrust houden en vanaf volgend weekend mag ik weer alles gaan proberen op te bouwen.
Volgens de arts moet ik 2 tot 2,5 week na de operatie weer de oude zijn. Maar ik moet vooral naar mijn lichaam luisteren, zei ze.....
Al met al lijkt het allemaal juist op tijd te zijn opgelost alvorens wij naar Hongarije afreizen.
In eerste instantie waren we daar wel bang voor, maar we werden vrij snel gerustgesteld door de artsen. Dat er zonder complicaties geen gevaar zou zijn voor de reis. GELUKKIG!
Nu maar hopen dat er geen complicaties optreden.
De medische tegenslagen die wij de laatste weken/maanden hebben gehad en overwonnen hebben of aan het overwinnen zijn, duidt erop dat dit wel onze kinderen moeten zijn....
Ach ja, alles wat we gehad hebben, kunnen we niet meer krijgen als de kinderen er zijn... (hahaha)
Dit geeft me nog meer zin en kijk ik nog meer uit naar onze 4 kanjers!
IK HEB ER ZIN IN!!!!! (maar eerst nog even goed rusten en herstellen)
tot de volgende update....
zondag 10 april 2011
Het is weer even geleden
Het is alweer even geleden dat ik hier een stukje heb geplaatst.
Het wordt dus wel tijd om even mijn blijdschap te laten horen over onze 4 super kidzzzzz....
Mijn laatste bericht is alweer van voor het voorstel.
Dit heeft alles te maken met de drukte van de laatste weken/maanden.
Sinds dat we het voorstel hebben gehad, zijn we druk bezig om alles te regelen.
Van een huis in Hongarije tot verzekeringen tot de kinderkamers tot het huis geheel kindvriendelijk maken tot de overdracht van de winkel aan onze bedrijfsleiders. En alles wat er nog meer bijkomt.
Ik ben super blij met het voorstel en heb enorm veel zin om de kinderen te gaan ontmoeten.
Ik kijk er echt naar uit!
We hebben verschillende foto's gezien van Márk, Ramona, Krisztina en Regina, maar om ze straks in het echt te gaan bewonderen roept toch wel een heel speciaal gevoel op.
Voor dat we het voorstel kregen en nog niets van het bestaan van onze kinderen wisten, had ik uiteraard wel eens lopen dagdromen van hoe het zou zijn. Zou het direct goed voelen of zou ik twijfels hebben of voelt het direct als mijn kinderen. En zo spookten er meerdere vragen in het verleden door mijn hoofd.
Nou ik kan je zeggen, dat het geweldig voelt. Bij de eerste blik op de foto, stel je jezelf de vraag; "Zijn dit mijn toekomstige kinderen?"
En het tweede moment dacht ik... Yes, dit worden ONZE kinderen! Super!
En dit laatste gevoel wordt met de dag sterker. (als dat nog mogelijk is)
Soms ben ik al behoorlijk zenuwachtig als ik aan de eerste ontmoeting denk...
Ik denk dat dit ook niet vreemd is, gezien het een hele grote gebeurtenis is, in zowel ons leven als dat van de kinderen.
Het beste kan ik mijn gevoel als volgt samenvatten en dat wil ik het liefst de hele dag uitschreeuwen:
"Ik word papa van 4 bijzonder mooie kinderen!"
Vanaf nu zal ik weer met meer regelmaat een stukje proberen te publiceren op deze blog, om jullie te laten delen in onze ervaringen.
Groeten,
Martijn
Het wordt dus wel tijd om even mijn blijdschap te laten horen over onze 4 super kidzzzzz....
Mijn laatste bericht is alweer van voor het voorstel.
Dit heeft alles te maken met de drukte van de laatste weken/maanden.
Sinds dat we het voorstel hebben gehad, zijn we druk bezig om alles te regelen.
Van een huis in Hongarije tot verzekeringen tot de kinderkamers tot het huis geheel kindvriendelijk maken tot de overdracht van de winkel aan onze bedrijfsleiders. En alles wat er nog meer bijkomt.
Ik ben super blij met het voorstel en heb enorm veel zin om de kinderen te gaan ontmoeten.
Ik kijk er echt naar uit!
We hebben verschillende foto's gezien van Márk, Ramona, Krisztina en Regina, maar om ze straks in het echt te gaan bewonderen roept toch wel een heel speciaal gevoel op.
Voor dat we het voorstel kregen en nog niets van het bestaan van onze kinderen wisten, had ik uiteraard wel eens lopen dagdromen van hoe het zou zijn. Zou het direct goed voelen of zou ik twijfels hebben of voelt het direct als mijn kinderen. En zo spookten er meerdere vragen in het verleden door mijn hoofd.
Nou ik kan je zeggen, dat het geweldig voelt. Bij de eerste blik op de foto, stel je jezelf de vraag; "Zijn dit mijn toekomstige kinderen?"
En het tweede moment dacht ik... Yes, dit worden ONZE kinderen! Super!
En dit laatste gevoel wordt met de dag sterker. (als dat nog mogelijk is)
Soms ben ik al behoorlijk zenuwachtig als ik aan de eerste ontmoeting denk...
Ik denk dat dit ook niet vreemd is, gezien het een hele grote gebeurtenis is, in zowel ons leven als dat van de kinderen.
Het beste kan ik mijn gevoel als volgt samenvatten en dat wil ik het liefst de hele dag uitschreeuwen:
"Ik word papa van 4 bijzonder mooie kinderen!"
Vanaf nu zal ik weer met meer regelmaat een stukje proberen te publiceren op deze blog, om jullie te laten delen in onze ervaringen.
Groeten,
Martijn
dinsdag 5 april 2011
HET BELANG VAN HECHTING (GOED LEZEN!!)
HET BELANG VAN HECHTING EN HOE JULLIE ONS KUNNEN HELPEN
Om onze kindjes straks een vast en veilig thuis te kunnen geven, zouden we het fijn vinden als jullie deze pagina goed en aandachtig doorlezen.
Adoptie net even anders
Een adoptiekindje is in sommige opzichten net even anders dan een biologisch kindje. Dit omdat het kind niet vanaf de embryotijd bij je is. Hierdoor ontstaat niet vanzelf een hechte band tussen het kind en de ouder.
In vergelijking tot de situatie waarin een biologisch eigen kind geboren wordt, moeten ouder en kind bij adoptie meer moeite doen om de onderlinge band te laten groeien, dan bij een geboorte.
Het kind moet leren hechten en het moet leren eenkennig te worden.
Niet alleen de adoptieouders, maar ook familie, vrienden en bekenden kunnen het kind daarbij helpen. Voordat we het daarover hebben, volgt hieronder een beknopte uitleg van het begrip hechting bij adoptiekinderen.
HECHTING BIJ ADOPTIEKINDEREN:
In de eerste kinderjaren ontstaat gehechtheid aan personen die belangrijk zijn voor het kind. De meeste adoptiekinderen hebben in de eerste maanden of jaren van hun leven te maken gehad met verschillende verzorgers die allemaal andere eisen stelden en de ene keer wel aandacht voor het kind hadden en de andere keer niet. Vaak hebben adoptiekinderen al meerdere keren geprobeerd te hechten, maar werden zij hierin steeds terleurgestel en voelden zich afgewezen: eerst door de biologische moeder die de zorg niet kon dragen, daarna door de verzorgers in het weeshuis en daarna mogelijk door pleegouders. Wanneer een kindje geen kans heeft gehad zich goed te hechten aan een verzorger, kan het heel moeilijk zijn goed te hechten aan de adoptieouders, doordat het kindje het vertrouwen mist.
Daar komt bij dat de overgang naar een gezin in het buitenland groot is; de adoptieouders zien er voor het kind vreemd uit, praten raar en doen alles anders dan het kind gewend was. Sommige kinderen zijn niets gewend en voor hen is alles nieuw, vreemd en beangstigend.
Zij kunnen dit uiten in klampgedrag, alles man vriendje spelen of totaal negeren van de nieuwe verzorgers.
Manieren om maar niet echt contact te hoeven aan gaan
ROUW:
Adoptiekinderen die wel een veilige hechting hebben gehad in het land van herkomst, zullen de eerste tijd na de thuiskomst een rouwperiode doormaken. Dit is een hele logische en gezonde reactie op het verlies dat ze hebben gehad. Ze verliezen immers alles wat vertrouwd voor ze was. Hun verzorgers, school, vriendjes, hun taal.
Toch moeten ook deze kinderen zich opnieuw gaan hechten. Waarschijnlijk zal dat voor deze adoptiekindjes makkelijker gaan dan voor kinderen die zich in het verleden niet goed hebben kunnen hechten.
Onveilige hechting kan zeer nadelig zijn voor het gevoel van eigenwaarde en op latere leeftijd ook tot problemen leiden bij het aangaan of onderhouden van relaties. Voorzover dat in ons bereik ligt, willen we dat natuurlijk voorkomen.
Overigens betekent dit alles uiteraard niet dat alle adoptiekinderen uiteindelijk onveilig gehecht zijn, maar het hechtingsproces verloopt in ieder geval moeizamer.
Omgang met familie, vrienden en bekenden
Zoals eerder geschreven, kunnen familie, vrienden en bekenden (jullie dus) onze 4 kanjers en ons helpen bij het hechtingsproces. Hoe dat kan lees je hieronder:
Om de hechting van Márk, Ramóna, Krisztina en Regina zo goed mogelijk te laten verlopen, hebben we ons voorgenomen na thuiskomst een gewenningsperiode in te lassen. Gedurende deze periode moeten wij er voortdurend voor hen zijn, laten merken dat zij altijd op ons kunnen rekenen. We laten ze ontdekken dat wij te vertrouwen zijn en dat zij zich bij ons veilig kunnen voelen. Deze rustperiode betekent ook dat we de hoeveelheid bezoek aan huis zoveel mogelijk beperken, hoe moeilijk dat ook voor jullie en ons is. Bellen, e-mailen etc. mag uiteraard altijd, graag zelfs!!
Verder is het voor de hechting belangrijk dat alleen wij Márk, Ramóna, Krisztina en Regina de eerste tijd verzorgen, aandacht en liefde geven, troosten etc. Jullie kunnen ons helpen door hen te leren wie hun nieuwe ouders zijn door de eerste tijd zoveel mogelijk afstand te houden. Dat betekent bijvoorbeeld ook dat het beter is Márk, Ramóna, Krisztina en Regina niet op schoot te nemen of op tillen en hen zelf niets zelf te geven. Mocht je toch iets willen geven, geef dat dan aan ons zodat wij het aan Márk, Ramóna, Krisztina of Regina kunnen geven.
Puntgewijs:
- Geen bezoek aan huis in de eerste maanden naar thuis komst, wel bellen, post en e-mails
- Kinderen niet knuffelen en op schoot nemen in de eerste maanden naar thuiskomst
- Cadeau's en eten eerst aan ons geven wij geven het aan het kind
- Maak de kinderen bewust dat wij de ouders zijn, door ons als papa en mama te benoemen naar hen.
Op deze manier moeten Márk, Ramóna, Krisztina en Regina leren dat wij hun ouders zijn en kunnen we een vertrouwensband opbouwen. Wanneer Márk, Ramóna, Krisztina en Regina niet leren om met ons een vertrouwensband aan te gaan, kan dit op latere leeftijd negatieve gevolgen hebben.
Wij begrijpen heel erg goed dat deze "regels" voor niemand leuk zijn, maar ze zijn wel heel erg belangrijk voor de toekomst van Márk, Ramóna, Krisztina en Regina. Van te voren is niet te zeggen hoe lang dit alles zal duren. Dit hangt volledig van hun ontwikkeling af. Wij hopen dat jullie hier begrip voor hebben en dat we op jullie medewerking kunnen rekenen.
Wanneer de tijd van knuffelen is aangebroken laten we jullie dit absoluut weten!
Om onze kindjes straks een vast en veilig thuis te kunnen geven, zouden we het fijn vinden als jullie deze pagina goed en aandachtig doorlezen.
Adoptie net even anders
Een adoptiekindje is in sommige opzichten net even anders dan een biologisch kindje. Dit omdat het kind niet vanaf de embryotijd bij je is. Hierdoor ontstaat niet vanzelf een hechte band tussen het kind en de ouder.
In vergelijking tot de situatie waarin een biologisch eigen kind geboren wordt, moeten ouder en kind bij adoptie meer moeite doen om de onderlinge band te laten groeien, dan bij een geboorte.
Het kind moet leren hechten en het moet leren eenkennig te worden.
Niet alleen de adoptieouders, maar ook familie, vrienden en bekenden kunnen het kind daarbij helpen. Voordat we het daarover hebben, volgt hieronder een beknopte uitleg van het begrip hechting bij adoptiekinderen.
HECHTING BIJ ADOPTIEKINDEREN:
In de eerste kinderjaren ontstaat gehechtheid aan personen die belangrijk zijn voor het kind. De meeste adoptiekinderen hebben in de eerste maanden of jaren van hun leven te maken gehad met verschillende verzorgers die allemaal andere eisen stelden en de ene keer wel aandacht voor het kind hadden en de andere keer niet. Vaak hebben adoptiekinderen al meerdere keren geprobeerd te hechten, maar werden zij hierin steeds terleurgestel en voelden zich afgewezen: eerst door de biologische moeder die de zorg niet kon dragen, daarna door de verzorgers in het weeshuis en daarna mogelijk door pleegouders. Wanneer een kindje geen kans heeft gehad zich goed te hechten aan een verzorger, kan het heel moeilijk zijn goed te hechten aan de adoptieouders, doordat het kindje het vertrouwen mist.
Daar komt bij dat de overgang naar een gezin in het buitenland groot is; de adoptieouders zien er voor het kind vreemd uit, praten raar en doen alles anders dan het kind gewend was. Sommige kinderen zijn niets gewend en voor hen is alles nieuw, vreemd en beangstigend.
Zij kunnen dit uiten in klampgedrag, alles man vriendje spelen of totaal negeren van de nieuwe verzorgers.
Manieren om maar niet echt contact te hoeven aan gaan
ROUW:
Adoptiekinderen die wel een veilige hechting hebben gehad in het land van herkomst, zullen de eerste tijd na de thuiskomst een rouwperiode doormaken. Dit is een hele logische en gezonde reactie op het verlies dat ze hebben gehad. Ze verliezen immers alles wat vertrouwd voor ze was. Hun verzorgers, school, vriendjes, hun taal.
Toch moeten ook deze kinderen zich opnieuw gaan hechten. Waarschijnlijk zal dat voor deze adoptiekindjes makkelijker gaan dan voor kinderen die zich in het verleden niet goed hebben kunnen hechten.
Onveilige hechting kan zeer nadelig zijn voor het gevoel van eigenwaarde en op latere leeftijd ook tot problemen leiden bij het aangaan of onderhouden van relaties. Voorzover dat in ons bereik ligt, willen we dat natuurlijk voorkomen.
Overigens betekent dit alles uiteraard niet dat alle adoptiekinderen uiteindelijk onveilig gehecht zijn, maar het hechtingsproces verloopt in ieder geval moeizamer.
Omgang met familie, vrienden en bekenden
Zoals eerder geschreven, kunnen familie, vrienden en bekenden (jullie dus) onze 4 kanjers en ons helpen bij het hechtingsproces. Hoe dat kan lees je hieronder:
Om de hechting van Márk, Ramóna, Krisztina en Regina zo goed mogelijk te laten verlopen, hebben we ons voorgenomen na thuiskomst een gewenningsperiode in te lassen. Gedurende deze periode moeten wij er voortdurend voor hen zijn, laten merken dat zij altijd op ons kunnen rekenen. We laten ze ontdekken dat wij te vertrouwen zijn en dat zij zich bij ons veilig kunnen voelen. Deze rustperiode betekent ook dat we de hoeveelheid bezoek aan huis zoveel mogelijk beperken, hoe moeilijk dat ook voor jullie en ons is. Bellen, e-mailen etc. mag uiteraard altijd, graag zelfs!!
Verder is het voor de hechting belangrijk dat alleen wij Márk, Ramóna, Krisztina en Regina de eerste tijd verzorgen, aandacht en liefde geven, troosten etc. Jullie kunnen ons helpen door hen te leren wie hun nieuwe ouders zijn door de eerste tijd zoveel mogelijk afstand te houden. Dat betekent bijvoorbeeld ook dat het beter is Márk, Ramóna, Krisztina en Regina niet op schoot te nemen of op tillen en hen zelf niets zelf te geven. Mocht je toch iets willen geven, geef dat dan aan ons zodat wij het aan Márk, Ramóna, Krisztina of Regina kunnen geven.
Puntgewijs:
- Geen bezoek aan huis in de eerste maanden naar thuis komst, wel bellen, post en e-mails
- Kinderen niet knuffelen en op schoot nemen in de eerste maanden naar thuiskomst
- Cadeau's en eten eerst aan ons geven wij geven het aan het kind
- Maak de kinderen bewust dat wij de ouders zijn, door ons als papa en mama te benoemen naar hen.
Op deze manier moeten Márk, Ramóna, Krisztina en Regina leren dat wij hun ouders zijn en kunnen we een vertrouwensband opbouwen. Wanneer Márk, Ramóna, Krisztina en Regina niet leren om met ons een vertrouwensband aan te gaan, kan dit op latere leeftijd negatieve gevolgen hebben.
Wij begrijpen heel erg goed dat deze "regels" voor niemand leuk zijn, maar ze zijn wel heel erg belangrijk voor de toekomst van Márk, Ramóna, Krisztina en Regina. Van te voren is niet te zeggen hoe lang dit alles zal duren. Dit hangt volledig van hun ontwikkeling af. Wij hopen dat jullie hier begrip voor hebben en dat we op jullie medewerking kunnen rekenen.
Wanneer de tijd van knuffelen is aangebroken laten we jullie dit absoluut weten!