Vandaag hebben we samen Alexandra opgehaald. Na een reis van bijna 20 uur arriveerde de bus met Hongaarse kinderen en hun begeleiders in Zwolle. Buiten mochten de ervaren gastouders hun vakantiekind opwachten. Dat was een uitbundige begroeting. Binnen zaten de nieuwe gastouders samen met een tolk. Alexandra kwam beduusd binnen terwijl haar 1 jaar jongere zus vrolijk rond keek en enthousiast haar gastouders begroette.
Alexandra werd echter steeds beduuster en wilde weinig van ons of onze tolk weten. Ze kon alleen maar snikken en ik kan je zeggen als gastouder in spé viel ons dat best een beetje zwaar. Je kan haar niet troosten. Spreekt haar taal niet en zij de onze niets. Je voelt je echt een beetje machteloos.
We zijn toch maar met haar in de bus gestapt en met Alexandra tussen ons in gingen we huiswaarts (nog eens 2,5 uur).
Het eerste uur kwam er geen reactie, maar na een uurtje ontdooide ons meisje. Ze keek wat om zich heen en sloeg ons (vreemde, hollandse mensen) gade.
Toen ik haar een papiertje toeschoof met boter, kaas en eieren erop, hapte ze toe. We hebben zeker 10 potjes gespeeld voor de eerste lach voorzichtig doorbrak.
Maar de echte stralende lach verscheen toen we onze hondjes Luna en Gentle ophaalden bij het oppasadres. "Kutya haha!" Herhaalde ze steeds. Dat betekend hondje. Ze is helemaal weg van Luna en vertelt ons en haar hele verhalen in het Hongaars. Erg vertederend. Wij knikken alleen maar en praten in het Nederlands terug.
Thuis hebben we haar kamer laten zien en die beviel. We hebben de tas samen uitgepakt en cadeautjes in ontvangst genomen. Heerlijk Tokaij wijn en Hongaarse chocola.
Alexandra komt helemaal los en speelt met de honden, eet frietjes, helpt Martijn in de tuin en na een lekkere douche valt ze uitgeput in slaap.
Volgens mij komt het helemaal goed.