Dag bloggers,
De huisarts heeft ons gezond genoeg verklaard om te kunnen adopteren! Das mooi. Het is toch een beetje vreemd zo'n gesprek, maar de arts die we hadden was zeer vriendelijk. Van mede-adoptiecursisten hoorden we dat de prijzen voor zo'n onderzoek nogal varieeren. Ze lagen bij ons in de groep tussen de 45 en 230 per koppel. Nogal een verschil he.
2 en 3 September in Leuven geweest voor onderzoeken. Ze gaan de linker nier onder controle houden, die vertoont wat beschadigingen, maar ik ga er vanuit dat dat wel weer recht trekt. Medio oktober moeten we terug.
Ga nu met Puck naar puppiecursus. Het is zo'n lekker meidje.
Groetjes
In mama´s buik kan je niet groeien Maar wel in ons hart Daarom wachten wij geduldig Tot de grote dag
Pagina's
▼
zondag 6 september 2009
zaterdag 8 augustus 2009
Brief raad van de kinderbescherming is binnen!
Het is alweer even geleden dat ik de moeite heb genomen op ons blog te schrijven. Alle VIA cursussen zijn inmiddels geweest en het was best even gek afscheid te nemen van een groep waarmee je iets deelt dat voor zovelen on(be)grijpbaar is.
De laatste cursus was een terugblik en tijd voor het nemen van afscheid. Verder zijn we nu alweer een tijdje verder en kregen we gisteren de brief van de raad van de kinderbescherming. We moeten ons medisch laten keuren en de spullen terugsturen. Als zij onze gezondheidsverklaring hebben ontvangen worden we ingedeeld voor het gezinsonderzoek, wat medio januari zal plaats vinden. Weer wachten dus.
Verder hebben Martijn en ik ons gezin uitgebreid met een derde telg, een teckelpup genaamd Puck. Erg lief en gezellig.
Zodra we meer weten, weten jullie het ook!
Eerst weer naar Leuven in september. De tijd gaat zo vlug.
De laatste cursus was een terugblik en tijd voor het nemen van afscheid. Verder zijn we nu alweer een tijdje verder en kregen we gisteren de brief van de raad van de kinderbescherming. We moeten ons medisch laten keuren en de spullen terugsturen. Als zij onze gezondheidsverklaring hebben ontvangen worden we ingedeeld voor het gezinsonderzoek, wat medio januari zal plaats vinden. Weer wachten dus.
Verder hebben Martijn en ik ons gezin uitgebreid met een derde telg, een teckelpup genaamd Puck. Erg lief en gezellig.
Zodra we meer weten, weten jullie het ook!
Eerst weer naar Leuven in september. De tijd gaat zo vlug.
vrijdag 19 juni 2009
4e VIA Cursus en Leuven
We zijn eergisteren teruggekomen van 10 dagen Frankrijk. Op de terugweg zijn we langs Leuven geweest voor controles en diverse onderzoeken. De doktoren waren hartstikke tevreden en hadden niet verwacht dat het al zo goed met me zou gaan. De wond is bijna helemaal dicht en de ureterstands zijn verwijderd. Joehoe. Ik mag minder medicijnen slikken en das voor mij erg aangenaam. Vanochtend weer bij de VIA training geweest. Alweer de 4e. Deze keer ging het over verlies en rouw. Hoe jong het te adopteren kind ook is. Het heeft al heel veel voor zijn kiezen gehad en dat neemt het z'n hele leven mee. Daarna groepsgesprek gehad met alleen de dames. Dat was heel prettig. Je merkt dat bij iedereen hetzelfde leeft. De onzekerheid en de wil om door te gaan. Fijn om al die verhalen te horen.
Kortom het wordt zonniger, momenteel 23 graden ;)
Kortom het wordt zonniger, momenteel 23 graden ;)
woensdag 27 mei 2009
2e VIA cursus
We zijn gestart met de VIA training (voorlichting interlandelijke adoptie).
Best spannend. We zitten in een groep met 8 stellen. Varierend van 22 tot 42 jaar oud. Wij zijn dus precies gemiddeld.
De eerste training ging over de biologische moeder en daarbij kregen we een film te zien over hoeveel verdriet het de biologische moeders doet om hun kind af te staan. Je moet wel zoveel van een kind houden om je eigen gevoel aan de kant te kunnen zetten en een beter leven voor je kind te willen. Was heftig.
De tweede training ging over het te adopteren kind, de tehuizen en een adoptiemoeder die haar ervaring kwam vertellen. Veel aspirant-adoptieouders konden moeilijk begrijpen waarom er zoveel kindertehuizen zijn, vanuit waar niet geadopteerd kan worden. Zodat die kindjes gedoemd zijn daar in hun bedjes te moeten liggen. We kregen een filmpje te zien van een tehuis waar meer dan 100 kindjes tussen de 0 en 6 jaar zaten in bedjes en verzorgd werden door 1 non. Volgens de trainers kwamen deze kindjes niet in aanmerking voor adoptie, vanwege tijd en geldproblemen van dit tehuis. Das als wachtende aspirant adoptieouder moeilijk te begrijpen.
De training geeft veel handvaten over de dingen die je kunt tegenkomen als je adopteert. De verlieservaringen die de kinderen al hebben meegemaakt, ondervoeding, angst etc. En hoe je deze dingen kunt herkennen en wat dan te doen.
Adopteren is heel bijzonder. Je bent heel bewust bezig met het krijgen van een kindje en het voorbereiden op het opvoeden ervan.
Best spannend. We zitten in een groep met 8 stellen. Varierend van 22 tot 42 jaar oud. Wij zijn dus precies gemiddeld.
De eerste training ging over de biologische moeder en daarbij kregen we een film te zien over hoeveel verdriet het de biologische moeders doet om hun kind af te staan. Je moet wel zoveel van een kind houden om je eigen gevoel aan de kant te kunnen zetten en een beter leven voor je kind te willen. Was heftig.
De tweede training ging over het te adopteren kind, de tehuizen en een adoptiemoeder die haar ervaring kwam vertellen. Veel aspirant-adoptieouders konden moeilijk begrijpen waarom er zoveel kindertehuizen zijn, vanuit waar niet geadopteerd kan worden. Zodat die kindjes gedoemd zijn daar in hun bedjes te moeten liggen. We kregen een filmpje te zien van een tehuis waar meer dan 100 kindjes tussen de 0 en 6 jaar zaten in bedjes en verzorgd werden door 1 non. Volgens de trainers kwamen deze kindjes niet in aanmerking voor adoptie, vanwege tijd en geldproblemen van dit tehuis. Das als wachtende aspirant adoptieouder moeilijk te begrijpen.
De training geeft veel handvaten over de dingen die je kunt tegenkomen als je adopteert. De verlieservaringen die de kinderen al hebben meegemaakt, ondervoeding, angst etc. En hoe je deze dingen kunt herkennen en wat dan te doen.
Adopteren is heel bijzonder. Je bent heel bewust bezig met het krijgen van een kindje en het voorbereiden op het opvoeden ervan.
donderdag 7 mei 2009
Weer thuis
Hoera,
Ik ben weer thuis. Ik heb de twaalf nachten in het ziekenhuis doorstaan.
Eerst werd ik elk uur wakker maar na een tijdje wen je.
Je went aan je kamergenoot van 71, je went aan de treurige gordijnen, je went aan het Vlaamse taaltje, je went aan 1 tv voor 2, je went aan de zeurende pijn, je went aan de snoeren die overal uit je lijf hangen, maar je went nooit aan de komst van bezoek.
De voetstappen op de gang die steeds dichter bij je kamer komen en die wel eens voor jou kunnen zijn. De voetstappen van mijn man! Ik dacht ze van verre te kunnen herkennen. Het deed me opveren uit mijn kussen (zover als dat kan, als je plat gespoten ligt) Mijn man die me elke dag weer bijstond, elke dag naast mijn bed zat en anders me overlade met sms-jes. Mede dankzij hem ging de tijd snel, was het ziek zijn minder erg. Was het nieuws over verschrompelde eierstokken, niet meer dan een memo.
Nee het ziekenhuis was niet zo erg. Ik kon veel slapen. Werd me weer even extra bewust van hoeveel lieve vrienden en familie ik heb. Mijn deel van de kamer leek wel een feestje, met kaarten, knuffels tot ballonnen aan toe. Echt fijn. Het haalde een beetje van de treurige sfeer uit dat ziekenhuis. De operatie was goed gegaan. Na een uur of 8 hadden alle specialisten me gezien, van binnen en van buiten. Als je het operatieverslag leest, ben je blij dat je onder narcose was, want ik had mezelf voor geen goud zo willen zien liggen.
Patient in houding gelegd, ontsmet en insnede gemaakt van 4 mm etc.)
Daarnaast was ik zo blij dat ik na 8 dagen weer mocht eten (beschuit met jam) Echt het was een feestmaal en de vis met puree die er de dag op volgende was subliem. (voor iemand die 8 dagen niet gegeten had tenminste)
Nu ben ik weer thuis al 2 dagen bijna en het is best heavy. Ik wil van alles maar dat gaat niet, dus lig ik op de bank met mijn 2 meiden, tot Martijn thuis komt.
Morgen is onze eerste training voor de adoptie. Ik heb in het zieken huis de 2 handboeken doorgenomen. Moet je niet doen na zo'n operatie, want de ene twijfel na de andere kwam in me op. Gelukkig is er mijn man. Hij is nuchter en realistisch zoals altijd. We gaan ervoor!
Ik ben weer thuis. Ik heb de twaalf nachten in het ziekenhuis doorstaan.
Eerst werd ik elk uur wakker maar na een tijdje wen je.
Je went aan je kamergenoot van 71, je went aan de treurige gordijnen, je went aan het Vlaamse taaltje, je went aan 1 tv voor 2, je went aan de zeurende pijn, je went aan de snoeren die overal uit je lijf hangen, maar je went nooit aan de komst van bezoek.
De voetstappen op de gang die steeds dichter bij je kamer komen en die wel eens voor jou kunnen zijn. De voetstappen van mijn man! Ik dacht ze van verre te kunnen herkennen. Het deed me opveren uit mijn kussen (zover als dat kan, als je plat gespoten ligt) Mijn man die me elke dag weer bijstond, elke dag naast mijn bed zat en anders me overlade met sms-jes. Mede dankzij hem ging de tijd snel, was het ziek zijn minder erg. Was het nieuws over verschrompelde eierstokken, niet meer dan een memo.
Nee het ziekenhuis was niet zo erg. Ik kon veel slapen. Werd me weer even extra bewust van hoeveel lieve vrienden en familie ik heb. Mijn deel van de kamer leek wel een feestje, met kaarten, knuffels tot ballonnen aan toe. Echt fijn. Het haalde een beetje van de treurige sfeer uit dat ziekenhuis. De operatie was goed gegaan. Na een uur of 8 hadden alle specialisten me gezien, van binnen en van buiten. Als je het operatieverslag leest, ben je blij dat je onder narcose was, want ik had mezelf voor geen goud zo willen zien liggen.
Patient in houding gelegd, ontsmet en insnede gemaakt van 4 mm etc.)
Daarnaast was ik zo blij dat ik na 8 dagen weer mocht eten (beschuit met jam) Echt het was een feestmaal en de vis met puree die er de dag op volgende was subliem. (voor iemand die 8 dagen niet gegeten had tenminste)
Nu ben ik weer thuis al 2 dagen bijna en het is best heavy. Ik wil van alles maar dat gaat niet, dus lig ik op de bank met mijn 2 meiden, tot Martijn thuis komt.
Morgen is onze eerste training voor de adoptie. Ik heb in het zieken huis de 2 handboeken doorgenomen. Moet je niet doen na zo'n operatie, want de ene twijfel na de andere kwam in me op. Gelukkig is er mijn man. Hij is nuchter en realistisch zoals altijd. We gaan ervoor!
dinsdag 21 april 2009
Groetjes uit Leuven
We zijn nu samen in Leuven. Dit nachtje brengen we romatisch samen door in het kloosterhotel. Het is het mooiste hotel waar ik tot nu toe in Leuven ben geweest. Het was de hele dag prachtig weer, maar ik heb er weinig van mee gekregen, omdat ik nog zoveel moest afronden op het werk. Morgen moet ik me melden in het ziekenhuis en donderdag is de operatie. Zoals het er nu uitziet, zal ik met tien dagen weer naar huis mogen. Best spannend, maar ik heb vertrouwen.
zaterdag 7 maart 2009
Operatiedatum verzet
Belde van de week met Leuven, met een vraag over mijn operatie. Bleek dat de datum is verschoven van zo 19 april naar wo 23 april. Nou das nog niet erg. Ik word woensdag opgenomen en de 24e geopereerd. Ik bezorg jullie allemaal toch maar mooi een weekendje Leuven ;)
Ik moet ongeveer 10 dagen blijven. Als het heel goed gaat maar een week als het iets minder gaat misschien wat langer. Maar ik ga ervan uit dat ik vrij snel weer op de been ben.
Afgelopen week zijn we verhuisd. Het is even wennen in het nieuwe huis, maar het went snel hoor. Van de week was ik verdwaald in de wijk toen ik de honden uit ging laten. Met een uur had ik mijn huis weer terug gevonden. Het is erg fijn dat we nu nog maar 2 min. van het werk af wonen. En het huis is groot zat voor gezinsuitbreiding.
Ik moet ongeveer 10 dagen blijven. Als het heel goed gaat maar een week als het iets minder gaat misschien wat langer. Maar ik ga ervan uit dat ik vrij snel weer op de been ben.
Afgelopen week zijn we verhuisd. Het is even wennen in het nieuwe huis, maar het went snel hoor. Van de week was ik verdwaald in de wijk toen ik de honden uit ging laten. Met een uur had ik mijn huis weer terug gevonden. Het is erg fijn dat we nu nog maar 2 min. van het werk af wonen. En het huis is groot zat voor gezinsuitbreiding.
woensdag 18 februari 2009
Jarig 32 jaar, hoera!
Hiep hiep hoera! Vandaag ben ik jarig. Maar ja woensdag is mijn lange dag in de winkel. Dus ik zit nu te wachten tot de vulploeg klaar is en dan kan ik lekker naar huis. Toch was ik heel jarig. Martijn had me gisteravond verrast met een etentje bij mijn favorite restaurant, Luytervelde. Thuis gekomen daarvan zijn we op de bank geploft en werd ik bedolven onder de knuffels van mijn hondjes, kaarten en... cadeau's. Martijn had een hele mooie tas voor me gekocht van Esprit, met bijbehorende portomonee en als ik straks uit het ziekenhuis komt neemt hij me mee voor een weekend....ROME!
Wat ben ik toch bofkont met zo veel aandacht en liefde :)
Wat ben ik toch bofkont met zo veel aandacht en liefde :)
zondag 15 februari 2009
Brief van Stichting adoptievoorziening
Gisteren hebben wij een brief gehad dat we mogen starten met de cursus en wel op 8 mei. Dat betekent dat we echt concreet gaan starten. Daarom leek het me leuk om een weblog te beginnen. Aangezien onze ' zwangerschap' iets langer zal duren dan de gemiddelde 9 maanden. En omdat we nog behoorlijk wat hobbels te hebben doorstaan. Operatie etc.
Nu kunnen jullie gewoon meelezen hoe het gaat.
Nu kunnen jullie gewoon meelezen hoe het gaat.